Relatie en Depressie
Lezen is vrij, voor het grootste gedeelte van dit forum.
Wil je meedoen, wordt dan lid door je te registreren.
Activeer je lidmaatschap via de mail die je krijgt en log in.
Relatie en Depressie
Lezen is vrij, voor het grootste gedeelte van dit forum.
Wil je meedoen, wordt dan lid door je te registreren.
Activeer je lidmaatschap via de mail die je krijgt en log in.
Relatie en Depressie
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.

Relatie en Depressie

Depressief of een depressie? Voor ieder, die hiermee te maken krijgt.Wat voor depressie dan ook.
 
IndexIndex  PortalPortal  Laatste afbeeldingenLaatste afbeeldingen  RegistrerenRegistreren  InloggenInloggen  

 

 Leven tussen de grenzen van het aanvaardbare en het vreemde - Borderline

Ga naar beneden 
2 plaatsers
AuteurBericht
Maria
Admin
Maria


Aantal berichten : 1256
Registration date : 29-12-08

Leven tussen de grenzen van het aanvaardbare en het vreemde - Borderline Empty
BerichtOnderwerp: Leven tussen de grenzen van het aanvaardbare en het vreemde - Borderline   Leven tussen de grenzen van het aanvaardbare en het vreemde - Borderline Icon_minitime24/2/2009, 18:42

Leven tussen de grenzen van het aanvaardbare en het vreemde
DE BORDERLINE STOORNIS

Dit boekje werd geschreven door E. van Meekeren, J. de Jong en T. Schutte, respectievelijk psychiater, maatschappelijk werker en verpleegkundig teamcoördinator in PZ Endegeest te Oegstgeest.
Dank gaat uit naar allen die suggesties en adviezen hebben gegeven, zoals enkele patiënten en hun familieleden, leden van de “Borderline”-intervisieclub van PZ Endegeest.

Wat is Borderline?

Hieronder volgt de letterlijke en volledige inhoud van de folder:
Uitgave mei 1995
Deze folder is een uitgave van:
Lundbeck b.v.
Hettenheuvelweg 37-39
1101 BM Amsterdam
tel. 020-6971901

INLEIDING

Dit voorlichtingsboekje is bestemd voor familieleden en anderen die direct betrokken zijn bij patiënten met een borderline-stoornis. Van belang is dat dit boekje alléén gelezen wordt in het kader van een behandeling of voorlichting door een deskundige, die dan in de gelegenheid is om de vragen die er na het lezen overblijven te beantwoorden. De borderline-stoornis heeft namelijk ingewikkelde en talrijke aspecten. Er is een grote verscheidenheid aan verschijnselen en er is niet één oorzaak of één behandelmethode.

Het doel is om u de belangrijkste feiten te vertellen, die er over de borderline-stoornis bekend zijn.
Hoewel er meer vrouwelijke dan mannelijke borderline-patiënten zijn spreken we gemakshalve over de patiënt in de “hij”-vorm.

1. DE STOORNIS

U heeft mogelijk gemerkt dat uw familielid, vriend of bekende al enige tijd niet zo stabiel is.
Zowel in stemming als in gedrag zijn belangrijke veranderingen opgetreden:
- De stemming is vaak somber, maar soms onverwacht vrolijk.- Opleidingen worden vroegtijdig afgebroken.
- Relaties verlopen heftig en lopen vrij snel stuk.
- Er zijn eet-, drank- of drugsproblemen.
- Er is zelfbeschadigend gedrag (bijvoorbeeld krassen of snijden in de armen).
- Er worden zelfmoordpogingen gedaan.

U heeft zich waarschijnlijk afgevraagd wat er aan de hand is. Hoe ernstig is het? Wat moet er gebeuren? Kan er iets aan gedaan worden?
Patiënten die dit soort verschijnselen hebben, kúnnen lijden aan een borderline-stoornis, soms ook borderline persoonlijkheidsstoornis of kortweg borderline genoemd.
Als de diagnose borderline-stoornis door een deskundige gesteld wordt, betekent dit, dat iemand last heeft van een aantal uiteenlopende verschijnselen.

De stoornis begint vaak geleidelijk en aanvankelijk weet de patiënt zich nog aardig staande te houden. De verschijnselen worden echter steeds ernstiger waardoor het voor hem moeilijker wordt zelfstandig en zonder professionele hulp op de been te blijven. De patiënt kan gewoonlijk niet goed uitleggen wat er gebeurt.
Adviezen die hij (soms volop) uit zijn omgeving krijgt worden niet altijd opgevolgd. Het is voor anderen niet gemakkelijk zich te realiseren, dat de vreemde of verontrustende dingen, die hij doet of zegt, door de stoornis worden veroorzaakt.
Het is vooral moeilijk omdat het in de eerste plaats om een geestelijke en niet om een lichamelijke stoornis gaat. Aan de buitenkant is meestal niet te zien dat de patiënt ziek is.
De borderline-stoornis is geen zeldzame aandoening. Ongeveer 1 à 2 op de 100 volwassenen kan er gedurende zijn leven aan gaan lijden.
Dat wil dus zeggen dat er in Nederland zo’n 150.000 (België resp. 100.000) mensen aan deze stoornis lijden.

De borderline-stoornis begint een ernstige vorm aan te nemen bij jonge mensen, zo rond het twintigste jaar.

2. SYMPTOMEN
We gaan nu wat dieper in op de verschijnselen bij iemand die aan een borderline-stoornis lijdt.

- Stoornis in contact leggen.
Het lijkt erop dat de patiënt in zijn leven maar twee kleuren kent: zwart of wit. De kleur grijs is nauwelijks bekend. Mensen worden onderverdeeld in “goeden” en “slechten”. In contacten betekent dit dat een patiënt iemand ontzettend aardig of vreselijk onaardig kan vinden, daar tussen zit niets. Na een hoopvolle snelle poging om contact te maken volgt de teleurstelling en boosheid als de ander niet voldoet aan de hooggespannen verwachtingen. Zo ontstaan veel intensieve relaties die kort duren.

- Automutilatie en zelfbeschadigend gedrag.
Spanningen worden nogal eens afgereageerd op het eigen lichaam. Dan komt zelfverwonding in de vorm van krassen en snijden in de armen of benen regelmatig voor. Het veelvuldig uiten van suïcidale gedachten (het niet meer willen leven) kan ook gezien worden als een gevolg van extreme onlustgevoelens of angst. Suïcidepogingen komen (vaak in de vorm van het slikken van teveel medicijnen) regelmatig voor.

- Moeilijk alleen kunnen zijn.
De patiënt is zeer angstig om in de steek gelaten te worden. Hij leeft in de veronderstelling dat diegenen met wie hij een sterke band voelt, hem zal verlaten. Deze angst kan oplopen tot extreme paniek op momenten dat hij alleen is of zich alleen voelt.

- Ontstemming.
Het gevoelsleven wordt intensief uitgedragen. Hij voelt zich zelden langere tijd achtereen goed gestemd of tevreden. Vaak klaagt hij over leegte, verveling en suïcidaliteit. In het dagelijks leven ziet u dat de patiënt heel vrolijk en heel somber kan zijn. De stemming kan zeer snel omslaan, zelfs binnen het tijdsbestek van één uur, zonder dat de omgeving een directe aanleiding opmerkt. Behalve de “ontstemming” kan er sprake zijn van het ziektebeeld depressie. We spreken van een depressie als de stemming én ernstig is verlaagd én deze verandering niet tijdelijk is, dat wil zeggen minstens één à twee weken voortduurt.

- Psychotische verschijnselen.
Deze zijn meestal kortdurend en bijvoorbeeld in de vorm van het horen van stemmen of het zien van beelden, overmatige achterdocht of de wereld om zich heen als onwerkelijk ervaren.
De patiënt kan klachten uiten zoals: “Ik zit in een lichaam waarbij ik niets voel”. Hij ervaart dat lichaam dan als vreemd. Ook zijn er klachten bekend dat de patiënt het gevoel heeft niet in de realiteit te staan, dat alles aan hem voorbij gaat zonder er deel van uit te maken. Zo komt het voor dat een patiënt ergens naar toe is geweest, bijv. de bibliotheek, waarbij hij achteraf absoluut niet meer weet hoe hij daar is gekomen en dat hij er is geweest. Dit zijn voor de patiënt angstige verschijnselen.

- Impulsiviteit.
De borderline patiënt reageert over het algemeen impulsief. Regelmatig wordt direct tot actie overgegaan nadat hij bijv. in de krant heeft gelezen over een leuke cursus/baan of wanneer iemand een voorstel doet om in het buitenland te gaan werken. Hij vraagt zichzelf daarbij niet af of hij het wek aankan of wat de consequenties zijn. Overmatig alcohol-, drugs- en/of medicijngebruik zijn geen uitzondering. Ook is er soms sprake van eetproblematiek. Patiënten kunnen op een extreme manier gaan afvallen (magerzucht) of juist gaan eten (vreetbuien).

- Maatschappelijke problemen.
In het maatschappelijk leven worden mogelijkheden met betrekking tot cursussen, opleidingen, vakanties en nieuwe relaties op een extreme wijze aangepakt. Verwachtingen liggen zo hoog dat teleurstellingen, mislukkingen en krenkingen meestal het gevolg zijn. Door deze regelmatige negatieve ervaringen neemt het zelfvertrouwen af. De patiënt trekt zich meer en meer terug uit het maatschappelijk leven. Doordat bovendien de problemen zo divers zijn en het maatschappelijk steeds moeilijker gaat komt de patiënt in een isolement. De symptomen nemen dan in ernst toe.

Tenslotte willen wij u erop wijzen dat niet iedere patiënt alle bovengenoemde verschijnselen vertoont.

3. OORZAAK EN BELOOP

Zoals zo vaak in de psychiatrie is het niet mogelijk één concrete oorzaak aan te geven.
Onderzoek heeft echter wel uitgewezen dat aanlegfactoren en ingrijpende ervaringen een rol kunnen spelen bij het ontstaan en het beloop van de ziekte.
Men denkt dat de impulsiviteit al deels bij de geboorte aanwezig is. De oorzaak zou kunnen liggen in een gestoorde prikkeloverdracht in de hersenen.
Bij ingrijpende ervaringen moeten we denken aan een instabiele gezinssituatie, langdurige scheiding van de ouders of mishandeling. Verder wordt een rol toebedeeld aan de individualisering van de maatschappij: het familie-, buurt- en kerkleven is minder belangrijk geworden en mensen zijn meer op zichzelf aangewezen.
Van géén van bovenstaande zaken is bewezen dat dit dé oorzaken zijn; wel zijn er aanwijzingen dat deze factoren, vaak in combinatie, in meer of mindere mate een rol kunnen spelen.

De verschijnselen kunnen tussen het 20e en 30e levensjaar zeer ernstige en zelfs levensbedreigende vormen aannemen.
Het komt vaak voor dat ná het dertigste levensjaar de ernst afneemt en patiënten in een veel rustiger vaarwater terecht komen. Hoewel we niet precies weten hoe dit komt speelt waarschijnlijk een rol dat patiënten (bijv. door intensieve behandeling) beter met hun kwetsbare zijden hebben leren omgaan.
Ook weten we dat met het oplopen der jaren veel mensen “rustiger” worden.


Laatst aangepast door Maria op 26/1/2011, 08:24; in totaal 1 keer bewerkt
Terug naar boven Ga naar beneden
https://psychosoof.actieforum.com
Maria
Admin
Maria


Aantal berichten : 1256
Registration date : 29-12-08

Leven tussen de grenzen van het aanvaardbare en het vreemde - Borderline Empty
BerichtOnderwerp: Re: Leven tussen de grenzen van het aanvaardbare en het vreemde - Borderline   Leven tussen de grenzen van het aanvaardbare en het vreemde - Borderline Icon_minitime24/2/2009, 18:42

4. BEHANDELING

De behandeling kent een aantal aspecten:
- Gesprekstherapie.
Het allerbelangrijkste in de behandeling is het opbouwen en verkrijgen van een vertrouwensband. Dit is een moeizame en lange weg. De patiënt heeft enorme behoefte om zo’n vertrouwensband aan te gaan maar is er tegelijk erg bang voor. De behandelaar moet veel geduld en begrip kunnen opbrengen voor het wispelturige gedrag (bijvoorbeeld het niet opvolgen van adviezen) van de patiënt, die vaak de behandeling impulsief afbreekt en ergens anders hulp zoekt. De behandeling komt dan eigenlijk niet verder dan crisis-bestrijding.
In de gesprekstherapie wordt aandacht besteed aan de kwetsbare kanten van de patiënt. Hiermee wordt bedoeld de angst om in de steek gelaten te worden, het geringe zelfvertrouwen, de neiging om in extremen (zwart of wit) te denken en de moeite die hij ermee heeft om afstand en nabijheid te regelen; met dit laatste wordt bedoeld dat andere mensen soms moeilijk verdragen worden (snel conflicten) maar dat de eenzaamheid ook moeilijk te verteren is. Tijdens de gesprekstherapie leert de patiënt hoe hij hiermee om kan gaan.

- Medicijnen.
Omdat er zo’n verscheidenheid is aan klachten en verschijnselen, is er niet één (soort) medicijn dat in alle gevallen gegeven kan worden. Medicijnen hebben een bescheiden en meestal tijdelijke plaats in de behandeling, maar kunnen wel een belangrijk hulpmiddel zijn. Afhankelijk van de ziekteverschijnselen kunnen de volgende medicijnen worden voorgeschreven:

· antipsychotische middelen: voor de behandeling of het voorkomen van psychotische verschijnselen (zoals in de war zijn, waandenkbeelden, stemmen horen); verder werken deze middelen soms gunstig op angst en impulsiviteit.
· bepaalde antidepressieve middelen: tegen depressieve verschijnselen, tegen impulsiviteit.
· stemmingsregulerende middelen (bijv. Lithium): tegen sterk wisselende stemmingen, tegen impulsiviteit.
· kalmeringsmiddelen: tegen angst, spanningsklachten of slaapproblemen; grote terughoudendheid is geboden in verband met verslavingsgevaar en kans op verergering van sommige verschijnselen zoals impulsiviteit en angst.

Voor uitgebreidere informatie over deze geneesmiddelen wordt verwezen naar de brochure “psychofarmaca” door W.A. Nolen, uitgegeven door Lundbeck B.V.

- Omgaan met suïcidaliteit.
Een belangrijk risico bij patiënten met een borderline-stoornis is dat zij een eind aan hun leven kunnen maken. Bij liefst 8-10% van de patiënten is er sprake van suïcide (zelfdoding). Omdat borderline patiënten nogal eens dreigen (en het niet altijd uitvoeren) met suïcide en ook diverse (soms onschuldig lijkende) suïcidepogingen doen moet het risico op suïcide wel zeer serieus genomen worden. Ook hier geldt –net zoals overigens in veel andere situaties- dat de regel “hij die het zegt doet het niet” niet klopt. Hoewel een behandelaar de uitingen over suïcide altijd serieus moet nemen is het ook van groot belang dat er niet te snel actie op wordt ondernomen (geen paniekvoetbal!). Toch kan het soms noodzakelijk zijn om de patiënt ter bescherming van zichzelf in een ziekenhuis op te laten nemen.

- Opname of niet?
De behandeling dient zoveel mogelijk ambulant (poliklinisch) gerealiseerd te worden. Er is namelijk gebleken dat bij veel borderline patiënten in het ziekenhuis verergering van de symptomen optreedt. Zo zien we dat zelfbeschadigend gedrag (automutilatie) soms pas in de kliniek begint of zelfs toeneemt! Ook zijn er vaak veel huisregels in de kliniek en zit bijvoorbeeld de buitendeur op slot; dit blijken omstandigheden te zijn waardoor de borderline patiënt het gevoel heeft te dicht op zijn huid gezeten te worden. Toch kunnen de symptomen zo ernstig zijn (bijvoorbeeld: ernstige suïcidedreiging. Depressiviteit, in de war zijn) dat een klinische opname noodzakelijk is. Dan zal er daarna weer naar worden gestreefd om in zo kort mogelijke tijd de patiënt weer in poliklinische behandeling te krijgen.

Voor sommige patiënten is een langer durende klinische behandeling aangewezen.

5. HULP EN BEGELEIDING

Omgaan met een borderline patiënt kan erg moeilijk zijn. Zeker voor familie en goede vrienden, die zeer emotioneel betrokken zijn bij de patiënt.
Voor hulpverleners ligt dit anders. Zij zijn weliswaar betrokken bij een patiënt, maar houden vanuit hun professionaliteit een zekere afstand. Daarbij werken hulpverleners meestal in een teamverband en kunnen zij de zorg voor de patiënt met collega’s delen.
Dit in tegenstelling tot de familie, vrienden die vaak in hun eentje moeten tobben. Het verdient dan ook aanbeveling dat familieleden en vrienden overleg kunnen voeren met de behandelaar. Dit kan zinvol zijn, want de patiënt betrekt u voortdurend bij zijn klachten.
Als u hem advies geeft zal hij dat niet altijd opvolgen. Dit doet hij niet omdat hij uw advies niet goed vindt. Zijn vraag om hulp (“wat moet ik doen”) is veel meer een roep om begrip, om serieus genomen te worden in zijn angst en onmacht.
De borderline patiënt vraagt bij voortduring om erkenning van zijn problemen. Zodra hij merkt of denkt te merken dat u zijn klachten niet serieus neemt, kan hij bij een volgende ontmoeting zijn klachten nog veel heftiger presenteren.

Een voorbeeld: hij belt u op en vertelt dat hij zich erg somber of depressief voelt.
Als u hierop in gaat door te zeggen, dat hij een keer vroeg naar bed moet gaan of door hem te adviseren werk te gaan zoeken, omdat dit zijn leven meer inhoud zal geven, dan loopt u het risico dat de borderline patiënt zich miskend zal voelen.
Het gevolg zou kunnen zijn dat hij u even later terugbelt om te vertellen dat hij een hoeveelheid pillen heeft ingeslikt.
Hoe zou u nu hiermee om kunnen gaan?
In bovengenoemd voorbeeld geeft de borderline patiënt aan, dat hij zich diep ellendig voelt.
In eerste instantie zit hij niet te wachten op uw advies, maar op uw begrip en u zou kunnen zeggen dat u het rot voor hem vindt. Ook kunt u vragen of u iets kunt doen.
Pas in tweede instantie kunt u kijken of u samen een manier of een oplossing kunt verzinnen, waardoor de situatie voor hem minder angstig wordt.

Natuurlijk is het voor familieleden en andere betrokkenen onmogelijk om altijd begripvol te zijn en belangstelling te tonen.
Er zullen zeker momenten zijn, dat het u echt niet uitkomt bijv. omdat u net iets anders aan het doen bent of omdat u moe bent of misschien, omdat u geen raad weet met dit soort gesprekken.
Wijst u hem echter af door te zeggen, dat u geen tijd heeft of door te zeggen, dat het u nu niet uitkomt dan zal de borderline patiënt zich in de steek gelaten voelen.
Maakt u echter altijd ruimte en tijd vrij dan zult u op den duur al uw andere afspraken moeten afzeggen om maar aan zijn behoefte aan aandacht te kunnen voldoen.

Terug naar het eerder genoemde voorbeeld van het telefoontje van de borderline patiënt, waarin hij te kennen geeft zich depressief of somber te voelen.
Als het telefoontje u op dat moment echt niet uitkomt, kunt u dat best zeggen, maar laat u hem wel weten wanneer hij u terug mag bellen. Op die manier toont u dat u hem serieus neemt.

Zijn er dingen waarbij u hem niet kunt helpen, probeer dan te verwijzen naar de afspraken, die zijn gemaakt met de behandelaar.
Wacht niet tot u de wanhoop nabij bent, maar deel uw zorg op tijd met anderen en waar nodig met de behandelaar van uw familielid of vriend.
In de benadering van de borderline patiënt is het van belang om hem in “gepaste afstand en nabijheid” uw aandacht en begrip te laten blijken, zonder dat u de eigen verantwoordelijkheid van hem overneemt.

Neem niet zomaar taken of beslissingen van hem over, behalve natuurlijk indien hij u dat nadrukkelijk vraagt. Zorg verder voor duidelijkheid, in die zin, dat u de patiënt goed laat weten, waarbij u hem “wel” en waarbij u hem “niet” kunt helpen. Het is voor zowel de borderline patiënt zelf, als voor zijn omgeving van groot belang, dat duidelijk is waar en bij wie hij terecht kan.

In een periode van spanning of in een fase waarin belangrijke beslissingen van hem worden verwacht, overlaadt de borderline patiënt zijn omgeving regelmatig met uitspraken als: “ik vertrouw mezelf niet meer, ik wil mezelf of anderen iets aandoen, ik heb helemaal geen gevoel meer, ik weet het niet meer…”.
Het is in zo’n situatie heel lastig om rustig te blijven en hem vooral niet de indruk te geven, dat u vindt dat hij zeurt.
In zo’n periode van spanningen is hij ontevreden over de wijze waarop anderen hem benaderen of bijstaan.
Blijf uw belangstelling aan hem tonen, zoals u dat in een andere situatie ook zou doen.
Laat hem wel het recht behouden niet in te gaan op uw belangstelling, als hij daar zijn redenen voor heeft.
Ook op het impulsieve gedrag is het soms moeilijk reageren.
De ene dag kan hij u vol enthousiasme vertellen over zijn werk, cursus of school. De volgende dag laat hij u weten met bijv. werken te zijn gestopt om iets heel anders te gaan doen.
Probeer in zo’n situatie in eerste instantie nooit negatief te reageren!
Kom echter wel later op zijn nieuwe idee terug door bijv. te zeggen
“je overvalt me er wel mee! Gisteren zei je nog dat je je werk zo leuk vond. Hoe is dat opeens zo veranderd? Heb je er goed over nagedacht?”.

Als slot van dit hoofdstuk willen wij opmerken, dat sommige uitspraken of klachten van borderline patiënten in uw ogen niet altijd reëel zijn.
In de beleving van de patiënt is dat echter wel het geval! Ook is het goed u te realiseren, dat we hebben gesproken over bepaalde kwetsbare kanten.
De borderline patiënt heeft net als ieder ander mens vaak ook juist talenten. De kwetsbaarheid gaat niet zo ver, dat u de patiënt niet moet informeren over (of betrekken bij) belangrijke zaken. Dus geef de patiënt niet het idee, dat hij buitengesloten wordt, ook al gaat het over moeilijke en nare onderwerpen.

6. TENSLOTTE
U zult gemerkt hebben dat het geen gemakkelijk opgave is te begrijpen, wat er allemaal aan de hand is met een borderline patiënt. Het zal niet altijd meevallen geduld en begrip te tonen. Aarzelt u niet om –uiteraard altijd na overleg en met toestemming van de patiënt- uw vragen te stellen aan de behandelaars. De ene borderline patiënt is tenslotte de andere niet!

Bedenkt u dat de borderline patiënt ook onder de meest gunstige omstandigheden een kwetsbaar persoon blijft.
Uw hulp (begrip) en medewerking zijn zeer belangrijk in de behandeling.
Terug naar boven Ga naar beneden
https://psychosoof.actieforum.com
Fred




Aantal berichten : 158
Leeftijd : 76
Woonplaats : Bovenkarspel
Registration date : 14-01-09

Leven tussen de grenzen van het aanvaardbare en het vreemde - Borderline Empty
BerichtOnderwerp: Re: Leven tussen de grenzen van het aanvaardbare en het vreemde - Borderline   Leven tussen de grenzen van het aanvaardbare en het vreemde - Borderline Icon_minitime25/2/2009, 12:34

Van dezelfde beroemde Van Meekeren is de brochure "Alles of niets": de borderlinestoornis.Informatie en adviezen voor patienten en betrokkenen
8ste volledig herziende druk, 2005, geactualiseerd en uitgebreid. 40 pagnina's op A-4 formaat
Terug naar boven Ga naar beneden
http://www.bestaansverheldering.nl
Gesponsorde inhoud





Leven tussen de grenzen van het aanvaardbare en het vreemde - Borderline Empty
BerichtOnderwerp: Re: Leven tussen de grenzen van het aanvaardbare en het vreemde - Borderline   Leven tussen de grenzen van het aanvaardbare en het vreemde - Borderline Icon_minitime

Terug naar boven Ga naar beneden
 
Leven tussen de grenzen van het aanvaardbare en het vreemde - Borderline
Terug naar boven 
Pagina 1 van 1
 Soortgelijke onderwerpen
-
» borderline
» De natuur met al zijn leven.
» Droom of werkelijkheid ---- anoniem.
» Mens durf te leven - Wende Snijder.
» soms heb ik geen zin meer in mijn leven

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Relatie en Depressie :: Documentatie :: Achtergrondinformatie :: Informatie algemeen-
Ga naar: