Ik heb eens iemand hierover horen praten.
Die had het erover, dat je de gedachten, die je niet wil en die je altijd bij je hebt, zoals dat ook is met depressieve en angst-gedachten, eigenlijk nooit weg kunt krijgen door te zeggen, dat je die niet wil.
Daardoor versterk je ze alleen maar door er aandacht aan te geven.
Zij zei, dat ze had geaccepteerd, dat die gedachten er zijn, maar dat ze op haar schouder mee gingen.
Dus niet meer in haar hoofd.
Daardoor werd het ook iets, dat zich scheidde van haar eigen gedachten van dat moment.
Je kunt het dan ook een naam geven en zeggen:
Pietje of Jet;
Jij kunt dat nou wel zeggen, dat dat heel erg is en bedreigend, maar is dat wel zo?
Dan kun je daarover je eigen nieuwe gedachten laten gaan.
En uiteindelijke beslissen.
Naar wie luister je?
Naar jezelf of naar dat rotstemmetje, dat altijd negatief reageert, op je nek?