*&%%$#&^^^even afreageren mag hier

*&#@(&&%$##%

Door weer uren te bezuinigen op personeel wordt de werkdruk groter en groter terwijl onze patienten meer zorg nodig hebben de emotionel druk hoog is..
Wij moeten meer loopies doen voor de verpleging ( we zijn geen 25 jaar meer) en worden van hot naar her gezonden of moet worden gedaan( meer handen voor hun aan bed). Maar ook nu weer minder handen... door het weg werken van verpleeguren.
Ik word boos hierom.. en om het feit dat ik per 4 weken - 6 uur extra =1 dagdeel, moet werken omdat er een dienst bekort is in uren. Nu ben ik er al 4 dagen en dat is pittig..dan verplicht 5 dagen en ik heb met mijn 22 uur al het kleinste contract.. de anderen kunnen het nog met 4 dagen af.
doorgedraaide collega's en ik drijg weer lekker richting een depressie te raken. Maar ik kan er weinig of niets tegen doen. Ander werk zoeken is niet echt een optie voor me.

@#$#@&^$^&*

dank jullie voor het lezen

Ik heb het gelezen.
Een goede raad weet ik niet.
Het is ook de vraag of die er is.
Zou een juiste keuze bij de verkiezingen iets uitmaken?
Ik vraag het me af.
Ik kan jou en jouw collega's alleen sterkte wensen.

Raad is er niet je leest het.
Het is niet leuk, maar ik voel me door deze dingen weer down..
Recente scheidingen in onze kring, waarvan ook nog eens 2 net in de vorige zomer getrouwd zijn, geweld bij iemand en bedrijgingen, werkdruk en het begraven donderdag van 2 mensen die in Tripoli zijn omgekomen is te veel negative dingen voor me.
Op mijn werk raak ik over geprikkelt..en kan ik er niet meer goed mee omgaan. Huilen of overreactie...ik klap nu dus dicht.
Wat ook niet goed is, maar wel gebeurd.Dit forum is voor dit soort dingen dus hier maar weer plaatsen. Ik baal ervan en kan er geen kant mee op.

Je hebt idd. wel heel veel dingen op een hoop.
Zou het misschien raadzaam zijn naar je huisarts te gaan en iets voor tijdelijk te vragen om deze eerste tijd door te komen?
Dat kan misschien toch voorkomen, dat je weer diep wegzinkt.

Normaal gesproken is deze periode van depressie niet een ziekte, maar duidelijk een geval van even teveel op hetzelfde moment.
In jouw geval echter, met jouw geschiedenis, misschien toch een duidelijk geval van beter voorkomen dan genezen.

Ik wens je alle wijsheid in deze en hoor wel wat je wil doen.

= wijsheid weer aan de medicijnen?

= wijsheid om te zoeken hoe ik er mee om moet leren gaan?

= wijsheid alle twee?

= heb ik dit?
Weten

Hooggevoelige mensen weten vaak “meer”. Vroeger werden ze bijvoorbeeld ingezet als waarnemer voor vijandige activiteiten, waarzegger, weervoorspeller en ga zo maar door. De bijzondere kwaliteiten werden benut. In onze maatschappij worden de eigenschappen niet meer gewaardeerd.

HSP'ers kunnen zo gevoelig zijn dat ze bij het zien van de beelden op tv overspoeld worden door emoties. Ze beginnen spontaan te huilen als de ellende gezien wordt. Ook bij het zien van liefdevolle dingen, kunst of een prachtig uitzicht kunnen ze emotioneel diep geraakt worden.

Omdat een HSP’er zo gevoelig is kunnen ziektes en problemen van anderen diepe indruk achterlaten.

Genieten wordt intenser gedaan, maar ook verdriet wordt intenser ervaren.

Een HSP’er voelt zich vaak zeer verantwoordelijk voor een ander en vergeet zichzelf!

Het zijn zorgzame mensen, te zorgzaam zelfs omdat ze zichzelf makkelijk kunnen vergeten in het zorgen voor de ander.

Ze kunnen goed luisteren, invoelend luisteren, waar zoveel mensen behoefte aan hebben. Iemand die echt luistert.

ik her ken dit deel wel, moe zijn van winkelen en grote groepen mensen en is daar een test voor of zo?
Vroeger had ik er niet zo'n last van, maar het wordt al erger...wie heeft er ervaring mee?

emma-emily schreef:

ik her ken dit deel wel, moe zijn van winkelen en grote groepen mensen en is daar een test voor of zo?
Vroeger had ik er niet zo'n last van, maar het wordt al erger...wie heeft er ervaring mee?

Ik heb dit een lange periode precies zo.
Het werd door mijn omgeving geweten aan stress, maar ik ervaarde in die periode juist veel minder negatieve stress.
Wel nam ik alles veel meer en ongenuanceerd op.

Ik heb mezelf in die periode leren accepteren zoals ik toen was, een Jantje huilt en Jantje lacht.
Daardoor ook de positieve dingen leren ervaren en ermee leren werken.
Het invoelen van mensen bij een blik of een woord.
Een fijne eigenschap in het sociale verkeer.

Wel had ik absoluut tijd voor mezelf nodig in de zin van veel keren per dag een kwartiertje alleen met soms een tukje en heb dat ook opgeëist.
Drukke situaties met veel mensen die er voor mij op dat moment niet toe deden heb ik gemeden als de pest.
Kwam niet meer in grote winkels en winkelde uitsluitend nog het allernoodzakelijkst.
(Scheelt wel in je portemonnee )
Ik ging niet meer uit en verplichte verjaardagen deed ik prive op een andere keer dan het grote gezelschap.
Als ik daar niet onderuit kon, dan verdween ik elk uur gedurende 10 minuten "naar de WC" of ik vroeg of ik mocht afwassen.

Als je jezelf zo kunt leren accepteren is er niets meer mis met jou.
Je geeft zelf aan of je ziek bent of niet, niemand anders.

Als ik dit stukje lees, weet ik weer dat het al een poosje aan de gang is.
Rond oktober is collega nr 1 eruit geraakt door armbesure, nr 2 volgde door overlijden van moeder en zus en in december no 4 door het overlijden van moeder..al met al was ik er al die tijd in mijn uppie- de rest invallers om me heen...
Na het op 13 januari overspannen verklaard te zijn, is nu toch ook weer een depressie aan de gang..
Ik wacht het nog even af, daarna weer naar de huisarts en wat dan ook.
t Is toch wat he?

"Je voelt het zelf het beste" is altijd de beste reden om aan de bel te trekken.

Misschien heb je toch even "wat kunst en vliegwerk "nodig om het weer te gaan trekken.
Misschien toch weer medicijnen en wat ondersteunen bij een psycholoog?

Wacht niet langer met de dokter te consulteren.
Je weet het zelf.

Sterkte en moed gewenst om er weer "doorgaan te gaan".