over liefhebben

Liefhebben is in de eeste plaats jezelf TOESTAAN om geliefd te worden

Bovenstaande in spirituele termen geformuleerd: Gebed is fundamenteel jezelf in Gods aanwezigheid plaatsen en Hem toestaan jou lief te hebben.

Om een ander lief te hebben, zal je eerst jezelf moeten liefhebben. Zeggen ze.......

Ja, ik ken het ook niet anders.
Als je jezelf niet lief hebt, kan je een ander niet liefhebben.
Maar het is ook het toestaan dat een ander je liefheeft. Best ingewikkeld he?

Ik snap het nog niet zo goed.

Ik geloof niet in liefde, die de ander alleen maar prachtig vindt en goed.

Ik denk dat, de grootste liefde, die je voor iemand kunt voelen is, dat die ander mag zijn zoals die is.
Met al zijn voors en met al zijn tegens.
Niet ondanks dat, maar met dat alles.

En dat wordt heel moeilijk, als je altijd alleen maar negatief kritische kijkt naar je zelf.
Dan verleer je het positief kritische en ook het helemaal vrede hebben met........

Dat zul je dus moeten leren.

Ik mag zijn die ik ben, ook met mijn fouten.

Wel degelijk lukt het mensen om de ander te nemen voor wat hij is, zijn fouten te vergeven en daaraan voorbij te zien.
Tot ze je raken tot op je ziel.
Daar waar de kritiek zit op jezelf.
Als de ander dat bloot legt en je daarop "pakt" is het uit met de liefde.

Als je dus altijd en heel veel kritiek hebt op jezelf, kun je ook heel gemakkelijk en vaak gekwetst worden door de ander.
En wordt het moeilijk daaraan voorbij te zien.
In de omgang zal dat gegarandeerd doorspelen.
Is dat niet door direct zo praten, dan is het op een manier die de ander zal aanvoelen, als die ander ook gemakkelijk gekwetst is.

Dan is het kringetje rond.
En dat komt gegarandeerd eens en vooral als de relatie verduurzaamd.
Of niet.

Dit heb ik verschillende malen gelezen. Ik kan momenteel niet meer zeggen dan dat het treffend is wat je schrijft. Daar word je stil van, ik dan toch. Waarom komt dit zo bekend voor?

grz m

Herken je jezelf, net zo als ik mezelf herken?

Dan kunnen we samen zeggen:

Ik mag zijn die ik ben, ook met mijn fouten.

Ik mag zijn die ik ben, ook met mijn fouten.

Ik mag zijn die ik ben, ook met mijn fouten.

Ik mag zijn die ik ben, ook met mijn fouten.

Nu jij.

Als ik afstand neem van mezelf en kijk, dan zie ik wat je beschrijft. Het is wat er gebeurt of gebeurd is. Alleen lijkt het helderder, je legt de vinger op de zere plek. Het is een gebied die normaal gesproken genegeerd word.

grz m

Wat is normaal?
Het gemiddelde van goed en fout?
Het gemiddelde van mooi en lelijk?

Jij en ik zijn normaal, we hebben onze fouten. Ik moet het ook leren:
Zeggen: ik mag er zijn, ik ben waardevol en ik ben er.

Met "normaal gesproken" bedoel ik in dit geval, dat ik meestal niet let op wat ik voel. Of wat ik vind en denk. En of dat goed of fout is? Het gaat zo vanzelf.

grz m

Emma schreef eerder

Citaat :

Ja, ik ken het ook niet anders.
Als je jezelf niet lief hebt, kan je een ander niet liefhebben.
Maar het is ook het toestaan dat een ander je liefheeft. Best ingewikkeld he?

Gekwetste mensen zullen zich defensief gedragen en een pantser om zich heen creeëren, ter beveiliging.
Op zich is deze natuurlijke reactie een goede.
Alleen zijn veel mensen vergeten een deurtje in te bouwen en zuinig te zijn op de sleutel ervan.
Als je op door jouw vertrouwde mensen de deur open kunt zetten is daar niets mis mee.
Als je die muur helemaal hebt dichtgepleisterd kun je er zelf ook niet meer uit.
Je open stellen voor positieve prikkels, zal ook een bres slaan in je beveiliging tegen negatieve en dat laatste zal dan hard gaan.


Bij het opnemen en aanvoelen van wat iemand anders zegt of doet, komt je eigen herinnering er altijd bij om het te beoordelen.
Dat gaat automatisch zo.

Het kan zijn, dat mensen, met een lage eigendunk heel anders reageren dan mensen met realiteitszin over hun eigenwaarde.
Vaak automatische gedachten in die termen, kunnen ook automatische reacties geven op wat iemand zegt.

Bijvoorbeeld in een gesprek over wat mensen kunnen.

Als iemand tegen je zegt: "Hij kan dat heel goed."
Zou iemand met een chronisch lage eigendunk kunnen luisteren en extra accenten kunnen horen:
"Hij kan dat heel erg goed."

Directe reactie zoud in dat geval kunnen zijn:
Hij bedoelt, dat die ander dat veel beter kan als ik of zelfs:
Hij kan dat goed (en ik niet).

Met andere woorden, je hoort wel de woorden, maar interpreteert ze met "cognitieve dissonantie".
Met datgene, wat je eigen denken over jezelf, je toe aanzet.

Dit is wat heel nuttig is je bewust te maken.
Ter plekke en met je gesprekspartner is dat heel moeilijk.
Let eens op alle keren dat in een gesprek voorkomt.
"Maar hoe kom je daarbij?
Ik heb dat nooit gezegd"

Cognitieve therapie is één van de mogelijkheden het te leren, omdat de therapeut getraind is om het te signaleren en omdat met de gesprekspartner geen gevoelsrelatie bestaat. (als het goed is).

Directe reactie zoud in dat geval kunnen zijn:
Hij bedoelt, dat die ander dat veel beter kan als ik of zelfs:
Hij kan dat goed (en ik niet).

Dat is idd een goed voorbeeld.
Ik heb het bv met als iemand zegt:
Ik moet even met je praten> is voor mij automatisch nooit positief.
Als er dan ook nog een paar uur/dagen overheen gaan in die afspraak, haal ik vanalles in mijn hoofd.
Wat heb ik fout gezegd/gedaan of zo iets.
Het gaat de laatste tijd beter, maar soms is dat moeilijk.

Ook een heel goed voorbeeld.
Klinkt maf, maar zit er maar mee.

Of je partner.

Ik denk dat die gezegdes uit mijn jeugd komen..

zullen we gezellig een spelletje doen? is er ook 1.
Het waren geen gezellige spelletjes.

Als er gesproken moest worden, waren het vast geen leuke gesprekken..houdt rekening met dit of dat, dit kan je niet doen omdat - rekening houden met- je bent de oudste dus.. enzo..

Het klinkt me wel bekend in de oren. Het beinvloed je hele leven en toch sta je er niet zo bij stil als jullie beiden. Als jongste uit een nest van 7 werd aan mij niet zoveel gevraagd, alleen opgedragen. Nu worstel ik met de vraag of ik wel antwoord kan geven laat staan een mening geven, een oplossing bieden als iemand mij iets vraagt. Terwijl ik het soms wel weet, maar laat de onzekerheid me struikelen. Dat is ook een voorbeeldje van hoe het vernietigend kan werken.

grz m

emma-emily schreef:

Ik denk dat die gezegdes uit mijn jeugd komen..
zullen we gezellig een spelletje doen? is er ook 1.

Wat denk je als 5e kind en bijna 6 jaar jonger dan de jongste van de rest.
Jij bent veel te klein om mee te doen.
Jij kunt dat nog niet.
Het is te laat voor jou, want dadelijk moet je naar bed.

En ik maar geduldig leren wachten totdat ik tien was, zoals mijn broer boven mij was.
en toen ik 10 was, waren de oudsten al (bijna) volwassen.

Toen was het:
Gij maar met je zusjes spelen.
6 en 3 jaar jonger dan ik.
Toen was ik de oudste en moest de wijste zijn, als er herrie was.

Mijn jeugd bestond uit geduldig zijn en toekomst gericht.
En me terugtrekken op mijn kamer en lezen.

Spontaniteit bestond niet meer
Terwijl ik nu weet dat dat de ziel van mijn wezen is.

Hoe klinkt dit?
Drama- queen??

Oh ja sorry

Mountaineer schreef:

Nu worstel ik met de vraag of ik wel antwoord kan geven laat staan een mening geven, een oplossing bieden als iemand mij iets vraagt. Terwijl ik het soms wel weet, maar laat de onzekerheid me struikelen.

Heb jij nooit?:
Wat kan me nog overkomen, want ik ken het allemaal?

Dat heeft mij geleerd over mijn verlegenheid heen te komen.
Je hebt niets te verliezen.
Klinkt heel cynisch, als je het bedenkt, maar je als je ervoor staat, kan dit cynisme je helpen je te tonen aan de buitenwacht.