genade geneest

Onderwerp: genade geneest 27/2/2009, 19:21

GENADE GENEEST

Ik wist van aanpakken,
zeiden ze
handen uit de mouwen
zij laat de moed nooit zakken,
zeiden ze
de schouders eronder
zei ik
en boog dieper, nog dieper
niemand leeft zonder
een kruis te dragen,
zeiden ze
en ik liep er
al die tijd gewoon mee door.
Ik had wat onder de leden,
zeiden ze
het gaat wel over,
zei ik
maar het zat dieper.
Ik liep er uiteindelijk
op vast
onder de last
van mijn onvoltooid verleden
ben ik uitgegleden.

Ik ben vergroeid
met het verlangen en de wensen
van de mensen om me heen
geboeid door Jan en alleman
mijn oor te lenen
mijn handen en
mijn hart stond open
ik heb de benen
uit m’n lijf gelopen.
Ik zou je dragen
weet je nog?
Ik zou er altijd voor je zijn
heb ik gelogen.
Ik hield me groot
veel groter dan ik was.
Ik heb het niet gered
onder druk gezet
ben ik gedoken
gekrompen
kleiner
veel kleiner dan ik ben.

Ik heb mezelf belast met
dit zelfgemaakte kruis
vastgepind
op verwijt en zelfbeklag.
En wanneer ik aan den lijve ondervind
dat wat je af wilt schudden
zich sterker aan je bindt
dringen verbeten splinters
in mijn huid
en groeien aan mijn hart
tot wanhoop uit.
Te lang heb ik begraven
woede onder lagen van verdriet.
En verdriet verpakt
in de vrolijke kleuren van:
‘let maar niet op mij’
het gaat goed zoals je ziet.
Maar het gaat niet goed,
zoals je ziet
zo sta ik met m’n rug tegen de muur
van mijn geestelijk failliet.
Moe ben ik, moe
na al dat heilig moeten
leg ik m’n hoofd in m’n handen
en zie alleen nog bodemloze
grond onder mijn voeten.

‘Dochter’ zei Hij
toen Hij mijn schouder raakte
‘waar was je al die tijd?’.
Ik heb geen zin om te praten
U moet mij maar laten.
Er zijn anderen die U
vast
harder nodig hebben.
Ik ben U maar tot last
ik ben bang dat ik…
En of ik wil of niet
welt m’n verdriet omhoog met geweld
houd ik me in
en vecht m’n ogen droog.
Ik laat me niet kennen.
Niet nu. Nu niet.
‘Ik ken je’, zei Hij
‘Ik heb je gezien
Ik heb je met belangstelling
gevolgd’.
Als Hij me zo goed kent
Waarom verzwijgt Hij dan
mijn schaamte en mijn schuld?
Alles wat in me is gebogen
staat Hem scherp voor ogen.
Hij staat klaar Zijn vonnis
uit te spreken
over mijn zwakheid en gebreken.
Maar, Hij zei:
‘Je lasten heb Ik in me omgedragen
jouw vragen zijn met Mij verweven.
Als antwoord heb Ik me gegeven
aan jou.
O ja, je schuld heb Ik begraven.
Het is raar
maar Ik ben vergeten waar.
En je tranen zijn niet onopgemerkt
aan Mij voorbij gegaan.
Ze hebben Mij geraakt
een voor een bewaard
als parels bij elkaar gespaard.
Een kroon waarmee je wordt getooid
wanneer je verleden is voltooid.
Want Ik heb dagelijks geleden aan
je versplinterde bestaan.
Ik heb je niet verlaten
Ik hing je aan
vastgepind op woede en verdriet
je bitterheid, dronk Ik
zonder verwijt.
Elke dag zocht Ik naar wegen
om uit te leggen:
dat Ik van je houd.
Want Ik hou van je. Ik hou van je.
Maar Ik heb gezwegen
totdat jij jouw verhaal aan Mij verteld’.
Ik kijk op.
En Hij?
Hij lacht
Hij lacht mijn lasten licht als lucht.
En zingt mijn woede op de vlucht.
‘Sta op’ zegt Hij
‘Je bent genodigd op het feest’.
Ik kom
schoorvoetend kom ik,
dichterbij.
Hij richt me op
en buigt mijn kromme wegen om
mij gratie te verlenen
‘Mijn genade geneest’
heeft Hij gezegd
Ik ben genodigd op Zijn feest
Bij Hem kom ik tot m’n recht.

(door: Michiel Gouman)