stichting borderline (Laura

Wat is bordeline?

Raadgevingen voor familie en vrienden
INLEIDING

De term ‘borderline syndroom’ of ‘borderline persoonlijkheidsstoornis’ is een verzamelnaam voor verschillende psychiatrische ziektebeelden. 'Borderline' betekent 'grens'. Vroeger zag men de borderline persoonlijkheidsstoornis namelijk als een ziektebeeld op de grens van een neurose en een psychose. Bij een neurose staan onder meer dwanghandelingen en angsten op de voorgrond; een psychose gaat samen met wanen en hallucinaties.

Mensen met borderline voelen zich heel erg onbegrepen door andere mensen. Ze vinden eigenlijk voornamelijk herkenning bij elkaar. Daarom is lotgenotencontact zo belangrijk. Het is prettig het gevoel te hebben niet de enige te zijn met al die 'rare dingen'.


Wat is borderline eigenlijk

De officiële naam is: borderline persoonlijkheidsstoornis. De stichting hanteert het woord 'borderline', omdat het handig is dat het geheel van symptomen een naam heeft.

Borderline is een psychiatrische aandoening. Mensen met borderline hebben last van een heel aantal symptomen. Voor velen is het leven onaangenaam en zwaar.


zie ook borderline.htm

Stichting Borderline Nederland

De stichting bestaat sinds 14 mei 1999. De stichting is daarvoor de 'landelijke werkgroep Borderline' geweest met een aantal activiteiten: lotgenotengroepen, landelijke contactdagen en de verkoop van "Alles of Niets", een zeer toegankelijk boekje over borderline.

Doelstelling

De stichting heeft tot doel:

het bevorderen van de erkenning en herkenning van borderline
de totstandkoming en bevordering van onderlinge steun
het behartigen van de belangen van mensen met borderline

De stichting doet dat onder andere door

Citaat:
het voortzetten en uitbreiden van de lotgenotengroepen
Citaat:
De link werkte niet meer
Maar wel veel google hits
http://www.google.nl/search?q=laura+dds+nl+lotgenoten

home page Laura

http://www.laura_d.dds.nl/nederlands.html

Aparte link naar Laura
Veel van wat in ditbericht staat is van haar hand.
Uitzoeken wat officieel is


het organiseren van regionale contactdagen
het uitgeven van een nieuwsbrief
de verkoop van divers materiaal (bijv. "Alles of Niets" en een knipselkrant)
het uitgeven van folders
het verzamelen en uitgeven van ervaringsverhalen
het meewerken aan de opzet van een sociale kaart en het doorverwijzen van borderliners
het geven van voorlichting aan diverse doelgroepen (mensen met borderline, naastbetrokkenen, hulpverleners, politie, EHBO-medewerkers en andere belangstellenden)
de organisatie van discussiemiddagen

De binnenwereld ziet er anders uit:

angst, soms door agressie bedekt
eenzaamheid, zelfs in gezelschap
leegte, niet weten wat je wilt of vindt
een kloof tussen gevoel en verstand
overspoeld worden door heftige emoties waar je niets mee kan en die niet te verdragen zijn
relaties niet kunnen aangaan en/of niet in stand kunnen houden
werk niet kunnen volhouden
periodes van depressie
enorme spanning
weinig gevoel van eigenwaarde.
Voor buiten- en binnensymptomen geldt wel het volgende: je hoeft niet aan alle criteria te voldoen om borderline te hebben en geen enkel criterium OP ZICH is specifiek voor borderline.

Hoe worden borderliners benaderd?

Mensen met borderline worden regelmatig erg negatief benaderd. Ze zouden manipulatief zijn, onbehandelbaar en niet te genezen. Als ze maar wat structuur in hun leven kunnen aanbrengen, dan zijn ze al een heel eind.

Stichting Borderline is het daar niet mee eens en wil dan ook bijdragen aan een beter begrip van borderline bij de omgeving en de hulpverleners. Ook voor borderliners zelf is voorlichting soms een goede zaak, om meer begrip voor en inzicht in zichzelf te krijgen.

Onbegrepen

Mensen met borderline voelen zich heel erg onbegrepen door andere mensen. Ze vinden eigenlijk voornamelijk herkenning bij elkaar. Daarom is lotgenotencontact zo belangrijk. Het is prettig het gevoel te hebben niet de enige te zijn met al die 'rare dingen'.

Stichting Borderline biedt een paar vormen. Behalve lotgenotencontact op helaas nog een beperkt aantal plaatsen bestaat er bij de stichting ook de mogelijkheid tot telefonisch lotgenotencontact. En verder worden er de regionale contactdagen georganiseerd waar mensen kennis kunnen maken met borderline en met andere mensen met borderline.

Verwijzing

Niet alle mensen met borderline hoeven opgenomen te worden in een psychiatrische kliniek of op een andere manier gebruik te maken van de psychiatrie.

De stichting wil graag mensen met borderline verwijzen naar (goede) therapeuten. Onze ervaring heeft geleerd dat niet alleen de psychiatrie oplossingen biedt voor borderline, maar dat er ook andere vormen van therapie zijn die goed kunnen werken (zoals psychomotorische therapie en hypnotherapie).

Maar ook de psychiatrie ( zowel intramuraal als ambulant) begint meerdere vormen van borderline te ontwikkelen. Een hele goede zaak.

Voor wie is Stichting Borderline

De stichting is een landelijke organisatie en in eerste instantie bedoeld voor mensen met borderline. Maar om hen goed te kunnen helpen, zal er samenwerking gezocht worden met familieorganisaties en hulpverleners. We hopen dat er meer voorzieningen voor mensen met borderline komen en vooral: meer begrip.

Verder kan iedereen bij de stichting terecht voor informatie. Hulpverleners en andere betrokken groepen kunnen voorlichting aanvragen.

Bereikbaarheid Stichting Borderline

Stichting Borderline is schriftelijk te bereiken op adres:

Weerdsingel O.Z. 61
3514 AG Utrecht

Telefonisch zijn wij bereikbaar op ons nieuwe nummer:

030 2767072



Dit telefoonnummer is voornamelijk voor informatie, bestellingen en inschrijvingen. Voor inhoudelijke vragen is het handiger een brief te schrijven.

WAT IS EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS?

Een borderline persoonlijkheidsstoornis is een psychiatrische aandoening die verschillende vormen kan aannemen en ook verschillende gradaties in ernst. De diagnose kan alleen door een psychiater met zekerheid gesteld worden. Schattingen lopen uiteen van ca. 150.000 tot 200.000 Nederlanders.

Een opvallend grote meerderheid van de patiënten is vrouw, vermoedelijk ook omdat zij vaker slachtoffer worden van seksueel misbruik wat een medeveroorzaker kan zijn van de stoornis. Bij mannen wordt de diagnose vaak niet gesteld omdat deze zich bij hen niet uit in agressie die zich naar binnen richt (zelfverwonding, eetstoornissen) maar agressie naar buiten toe. Mannen met borderline stoornissen komen dan ook vaker in de criminaliteit terecht.
De stoornis openbaart zich meestal in de adolescentie (17 - 25 jaar) maar kenmerken kunnen ook bij kinderen in een bepaalde vorm al voorkomen. Omdat kinderen nog niet ‘uitontwikkeld’ zijn stelt men de diagnose niet vaak gedurende de kindertijd, maar wel later, als het jonge volwassenen zijn.



OORZAKEN

Hoewel de borderline diagnose veel vaker gesteld wordt dan enige tijd geleden, is over de oorzaak van de aandoening nog niet zo veel bekend. Meestal gaat het om een combinatie van factoren: een aanleg voor impulsiviteit en stemmingswisselingen in combinatie met een heden of verleden waarin zich ingrijpende psychologische en/of maatschappelijke problemen hebben voorgedaan, vaak op zeer jonge leeftijd.

Het kenmerkende impulsieve gedrag van patiënten is iets wat waarschijnlijk al voor een deel bij de geboorte is bepaald. De oorzaak hiervoor zou kunnen zijn dat de prikkeloverdracht in de hersenen verstoord is; een stoornis in de serotoninehuishouding, die ook wordt verdacht iets met anorexia en boulimie te maken te hebben.

Veel mensen met borderline hebben een verleden waarin zich traumatische gebeurtenissen hebben voorgedaan, zoals het opgroeien in een instabiele gezinssituatie, emotionele verwaarlozing, agressie, seksueel misbruik. Dit bemoeilijkt nadien het kunnen aangaan van (langdurige) relaties. Hoewel de patiënt juist sterk behoefte heeft aan goed contact met anderen, is zij of hij erg bang om gekwetst te worden of in de steek te worden gelaten. Door de hooggespannen verwachtingen, gebeurt dit ook vaak.

Andere oorzaken zijn mogelijk het wegvallen van maatschappelijke zekerheden (familie-, buurt- en kerkleven bijvoorbeeld). Dit vergroot de eenzaamheid van de patiënt, die op zichzelf teruggeworpen raakt en zich minder veilig voelt, net als wanneer een relatie teleurstellend afloopt.
_________________

VERSCHIJNSELEN

De ziekte kan zich in verschillende vormen manifesteren, die vaak moeilijk te vergelijken zijn. Juist omdat de stoornis zoveel verschillende vormen kent om zich te manifesteren, is het voor hulpverleners en betrokkenen een ingewikkelde aandoening.

Als men een aantal van onderstaande kenmerken heeft, kan worden gedacht aan een borderline stoornis:

- identiteitsproblemen: patiënten hebben problemen met hun identiteit, vaak ook seksueel. Ze zijn vaak onzeker en verdragen kritiek slecht. Ze weten niet goed wat ze met hun leven aan moeten en hebben een 'leeg gevoel' van binnen. Ze hebben moeite om alleen te zijn en voelen zich snel eenzaam en in de steek gelaten.

- stemmingswisselingen: de stemming kan sterk en snel wisselen, soms na voor buitenstaanders triviale gebeurtenissen. De patiënt reageert (in de ogen van anderen) overgevoelig en/of hevig. Ze kunnen heel boos of driftig worden en hebben deze gevoelens vaak slecht onder controle.

- in uitersten denken: mensen en situaties zijn helemaal goed of helemaal fout. Tussenwegen bestaan niet, dus als iemand niet aan de hooggespannen verwachtingen voldoet, kan de mening van de patiënt zeer sterk omslaan. Dit kan problemen geven op het werk en in relaties. Ze hebben de neiging om bepaalde mensen erg over te waarderen en anderen juist volledig te vernederen.

- impulsiviteit: mensen met een borderline stoornis nemen beslissingen zonder er eerst goed over na te denken. Dit kan zich ook uiten in eetstoornissen, wisselende seksuele relaties, geldverkwisting en alcohol- of drugsmisbruik, en suïcidepogingen.

- geestelijke spanningen: de spanningen kunnen ontladen in automutilatie (opzettelijke zelfverwonding) bijvoorbeeld krassen in de onderarmen en gedachten aan of pogingen tot zelfmoord.

- psychotische symptomen: psychische verwardheid met wanen en/of hallucinaties, het horen van stemmen. Ze zijn bijvoorbeeld overmatig achterdochtig en ervaren de wereld om hen heen als onwerkelijk. Meestal duren deze verschijnselen slechts enkele uren maar zijn voor de patiënt erg beangstigend. Ze treden vaak op in periodes van stress.
_________________

BEHANDELING

Voor een behandeling van mensen met een borderline stoornis bestaan verschillende mogelijkheden: volledige opname in een psychiatrisch ziekenhuis of afdeling, als ook ambulante behandeling (geen opname maar behandeling overdag). De gewenste behandeling verschilt per patiënt.

Bij opname in het ziekenhuis kunnen de symptomen verergeren. Automutilatie (zelfverwonding) kan dan beginnen op te treden of kan toenemen. Vooral bij ernstige depressiviteit of ernstige suïcidale neigingen is opname in het ziekenhuis gewenst. Veel borderliners dreigen met zelfdoding en voeren dit niet uit, maar het is wel zaak om dit zeer serieus te nemen. Hoewel patiënten vaak dreigen met zelfdoding en het vervolgens niet doen, verdient dit wel veel aandacht. Het percentage borderliners dat zelfmoord pleegt, is wel geschat op 9%.

De behandeling bestaat afhankelijk van de plaats en intensiteit van behandeling vaak uit gesprekstherapie en medicijnen. Gesprekstherapie is een langdurig proces. De relatie tussen patiënt en hulpverlener kan ingewikkeld zijn (vertrouwen versus angst) en de patiënt vindt het vaak moeilijk de behandeling af te maken. In de gesprekstherapie ligt nadruk op verlatingsangst, gebrek aan zelfvertrouwen, relatieproblemen. Doel is de patiënt (en eventueel de partner) te leren hiermee om te gaan.

De medicijnen die onderdeel van de behandeling kunnen zijn, zijn vaak antidepressiva, antipsychotica, stemmingsregulerende middelen, en/of kalmeringsmiddelen. De middelen worden voorgeschreven afhankelijk van de ernst en aard van de borderline stoornis. Voorzichtigheid is geboden vanwege een verslavingsgevaar en de kans om andere symptomen te verergeren.

Behandeling van de stoornis kan moeilijk zijn en kent een uiterst grillig verloop met veel ups en downs. Tijdens de langdurige behandeling kunnen zich ernstige crises voordoen, niet zelden gepaard gaand met een zelfmoordpoging. Maar vanaf het dertigste of veertigste levensjaar gaat het met ruim de helft van de patiënten veel beter. Men spreekt dan vaak niet meer over een stoornis, alleen van een kwetsbaarheid. Alsof de stoornis is ‘uitgedoofd’.

AANBEVELINGEN VOOR FAMILIE EN VRIENDEN

Zowel patiënten met een borderline persoonlijkheidsstoornis als mensen in hun omgeving kunnen leren om te gaan met deze aandoening. Voor familie en vrienden is de omgang soms moeilijk. De patiënt vraagt continu om aandacht en om erkenning van de problemen. Hen wordt aanbevolen de patiënt serieus te nemen. Het is een ernstige stoornis. Hoewel familie niet kan behandelen, kan een familielid of vriend op gepaste afstand troost bieden en een goede steun zijn voor de patiënt.

Help de patiënt om professionele hulp te zoeken. Hulpverleners kunnen ook met familie praten om hen te helpen hoe zij met de patiënt om kunnen gaan. Dit wordt zeker aanbevolen als de gezinssituatie verstoord is, dan is relatie- of gezinstherapie nodig. Respecteer elkaars beperkingen en praat open en eerlijk met elkaar. Help om een goede omgeving voor de patiënt te handhaven: stabiliteit in werk, relaties en behandeling is essentieel voor een verbetering. In een stabiele omgeving hebben patiënten goede vooruitzichten. Pas wel op de eigen grenzen en neem niet de verantwoordelijkheden van de patiënt over.
_________________

Typerend

bron

en

link
Krampachtig proberen te voorkomen om feitelijk of ingebeeld in de steek gelaten te worden... Ja, hoewel niet altijd 'krampachtig', maar het is als volgt (voor mij), het is heel erg moeilijk om alleen te zijn, ik krijg paranoïde gedachten over alle mensen die ik ken en waar ik van hou ("ze doen maar alsof ze me mogen zodat ze me kunnen gebruiken", "ze gaan me toch wel verlaten"), maar tegelijkertijd kan ik er niet tegen om lang tussen de mensen te zijn....het zijn die altijd tegenstrijdige gevoelens die me soms helemaal gek maken zodat ik alles om me heen wel kapot zou willen maken, inclusief mezelf!!!
Ik probeer om mensen niet te dicht bij me te laten komen, omdat als ze je dan verlaten, jij verdrietig en teleurgesteld achter blijft.
Ook probeer ik toch boven mezelf te treden om mensen maar niet teleur te stellen, zodat ze me niet gaan verlaten...dat levert aan de andere kant ook weer veel stress op.


Een patroon van instabiele en intense intermenselijke relaties, gekenmerkt door wisselingen tussen matig idealiseren en kleineren...Splijting...Ik denk dat dit heel moeilijk is voor de mensen om me heen, ik voel me er vaak schuldig over...ik maak alles zo moeilijk...de ene keer adoreer ik iemand totaal, soms wordt het zelfs een obsessie, en de andere keer dan vind ik die persoon een waardeloos iemand...en dan irriteer ik me mateloos aan diegene...mijn beeld over iemand kan constant veranderen...Het kan zoiets kleins zijn als een woord dat ik verkeerd opvat of zien dat iemand in z´n neus peutert op het verkeerde moment, waardoor ik die persoon dan verafschuw.
Hetzelfde dus ook bij mijn therapeuten, eerst zijn ze ge-wel-dig, maar als ze dan te laat komen, afbellen of iets anders dan ineens zijn ze onprofessioneel, eikels en stellen ze me diep teleur en vallen van hun podiumpje af. Soms komt het dan ook echt nooit meer goed!
Terwijl ik dit schrijf voel ik me erg schuldig, want soms heb ik niet eens door wat voor dingen ik zeg tegen mensen op zo´n moment. ~sorry~


Identiteitsstoornis: duidelijk en aanhoudend instabiel zelfbeeld of zelfgevoel...Ik ben erg onzeker over mezelf, hoe ik eruit zie, mijn intelligentie, alles.
Soms vraag ik me af...´Besta ik wel echt?´, ´Kunnen mensen mij wel echt zien?´, ´Wie ben ik?`... Jarenlang ben ik op een identiteit zoektocht geweest en geloof me, ik heb zo´n beetje alles geprobeerd...in het begin voel ik me ´thuis` en comfortabel in een bepaalde groep/stijl/geloof, maar dan opeens zie ik allerlei complotten tegen mij en voelde ik me er niet op m´n plaats of dat ik het niet waard was daarbij te horen. Nu ben ik al jaren ´Gothic`en dat bevalt me prima...in deze scène voel ik me goed, ik ontdekte dat er veel mensen zijn die hetzelfde denken als mij (nou ja, misschien dan niet zo extreem, hihi)!! En...de muziek is geweldig!! Ook....de laatste tijd ben ik begonnen ´uit te komen´voor mijn borderline, om een borderliner te zijn opzicht is al een beetje een identiteit waar ik me aan vasthoud. Toch blijf ik onzeker. En weet ik nog steeds niet wie ik eigenlijk ben.


Impulsiviteit op tenminste twee gebieden die potentieel zelfbeschadigend kunnen zijn, bijvoorbeeld geld verkwisten, seks, drankmisbruik, roekeloos rijden, overmatig of niet eten, winkeldiefstal, vakanties en opleidingen...Ik heb (of had)vooral problemen met eten en alles wat daarmee te maken had. (Ik heb nogsteeds een restaurant fobie, ik kan er gewoon niet tegen om in zo´n afschuwelijke ruimte als dat te zijn...al die kauw geluiden, iedereen kan zien wat je besteld, iedereen kijkt naar hoe je eet, vreselijk!!! Ik begrijp niet waarom mensen naar restaurants gaan...het is gewoon een ruimte volgepropt met etende mensen...bah...). De gedachte van eten kauwen maakte me al misselijk...het klinkt vies en ziet er ook niet uit. Ik werd soort van anorexisch en was erg dun. Eerst voelde ik me geweldig sterk en alsof ik alles aankon...kijk!...ik kan dit...ik ben beter dan jullie allemaal!...maar het werd erger en ik viel in een bodemloze put die ´depressie´ heet. Eten is nogsteeds een moeilijk onderwerp maar ik kan het nu beter controleren. (maar naar een restaurant gaan vind ik nogsteeds eng).
Ook, in een impulsieve daad dan bestel ik soms dingen, (kleding, cd´s)..en dan achteraf blijkt dat ik geen geld heb...oeps, gelukkig gebeurt het niet zo heel erg vaak en als het gebeurt ...heb ik gelukkig hele lieve ouders, die me altijd helpen!
Met drugs heb ik geen problemen, ik rook niet eens.
Alleen wodka, het is lekker, en ik voel me er zekerder door...ik durf de dansvloer op zonder erover te piekeren of mensen me aankijken enz...
Het wodka drinken is niet echt een goede combinatie met medicijnen, dat heb ik wel ondervonden!
Ik ben veel van opleiding gewisseld, beïnvloed door anderen of een plotselinge beslissing van mezelf.


Zelfbeschadigend gedrag, terugkerende suïcidale dreigingen of pogingen, of automutilatie...Hmmmm, dit is wanneer mensen je geshockeerd aankijken en zo snel ze kunnen bij je wegrennen. Het ligt voor de hand dat zelfbeschadiging een groot probleem is...ja ik geef het toe...ik doe het ook als ik het nodig heb. Wanneer heb ik het nodig....nou, soms heb ik het gevoel dat ik niet echt ben, dat ik niet echt besta en dan kan ik niks voelen, alleen leegte...ik raak in paniek en moet weten of ik nogwel leef...door langzaam te krassen of te snijden (meestal m´n bovenarm) met een scheermesje, wordt ik teruggegooid in de realiteit, het bloed zien vloeien is een teken dat ik leef. Soms is er zoveel spanning opgebouwd in mezelf dat het er gewoon op de een of andere manier uit moet, anders doe ik misschien nog wel iets veel stommerds, zoals zelfmoord plegen en dat wil ik niet....dus in dit perspectief is het een overlevingsstrategie. Of, als ik zo boos ben dat ik het gewoon niet kan uiten, de kwaadheid vloeit weg met het bloed. Ik denk dat ik een extra pagina maak voor dit onderwerp alleen, want ik weet dat veel mensen met dit probleem zitten (ja...het IS een probleem...nadat ik het gedaan heb schaam ik me dood dat ik er weer aan toegegeven heb, je gaat je uiterste best doen om de littekens en wonden te verbergen....soms zelfs door lange mouwen te dragen in het allerheetste weer). Er zijn ook veel vooroordelen over mensen die zichzelf beschadigen, als meer mensen het zouden kunnen begrijpen dan zou er een minder groot taboe op rusten...er kan dan over gepraat worden. Ik weet het niet.


Labiliteit van emoties: opvallende wisselingen van een normale naar een depressieve stemming, prikkelbaarheid of angst, meestal uren durend en slechts zelden langer dan enkele dagen... Oh echt wel! ...Ik kan van de ene stemming zo omslaan in de andere zelfs in een korte tijd als 5 minuten. (gevarieerd van ultrahappy, depressief, manisch, kwaad, eenzaam, angstig, geïrriteerd, enzovoorts). Meestal duurt een stemming een uur of korter maar je weet maar nooit, heel soms een dag of 2-3, of maar 10 minuten. Heel , heel frustrerend...hierdoor ben ik een stil persoon geworden, omdat ik nooit weet in wat voor stemming ik ga zitten en allerlei eruit gooi en daarmee mensen kwets . Dus probeer ik op de achtergrond te blijven. Het kan iets heel kleins zijn waardoor ik dan van stemming verander.


Chronisch gevoel van leegte of verveling...Het is heel erg moeilijk om te beschrijven wat leegte is en hoe dat voelt. Het gevoel dat mensen dwars door je heen kijken...er niet echt zijn...het gevoel dat het leven aan je voorbij gaat zonder dat je er iets over te zeggen hebt....uiterste verveling....uiterste leegheid....voor altijd.
Zelfs als je het niet zo erg voelt...het blijkt er altijd te zijn, achter in je hoofd.


Ongepaste intense woede of gebrek aan beheersing van woede, bijvoorbeeld frequente driftbuien, uitvallen wanneer dit niet gepast is...Mijn familie wordt er gek van...van mijn onverwachtse woede aanvallen...voor mij is er dan een hele logische reden om boos te worden, maar anderen zien die meestal niet. Al die boosheid er steeds uit te laten vind ik niet goed, ik ben een controle freak dus ik probeer het zoveel mogelijk onder controle te houden, daardoor bouwt het steeds meer op van binnen totdat er geen controle over mogelijk is uiteindelijk....of, ik blokkeer volledig en moet het ´wegsnijden´ . Mijn therapeut vergeleek me met een Essokaart...je spaart punten en spaart en spaart...totdat de kaart vol is...en je hem moet legen...haha...ik moest er wel om lachen!
Het zit ´m in de kleinste dingen, die woede aanvallen. Bijvoorbeeld als ik op de bank zit en iemand komt binnen en kijkt me boos aan naar mijn idee, dan gaat er vanalles in werking in mijn hoofd (het ligt aan mij...etc)en wordt ik heel boos, of als de tv te hard staat en ik kan dat op dat moment NET niet hebben, of als iemand iets tegen me zegt wat ik verkeerd opvat/interpreteer...*zucht*


Voorbijgaande, aan stress gebonden paranoïde gedachten of dissociatieve verschijnselen...Ik ben niet schizofreen, dat is iets heel anders, maar soms krijg ik het idee in mijn hoofd dat er een complot tegen mij is....misschien is dat er wel??? Je weet maar nooit He! Nee, serieus, het is een hel. Schuld , schuld , schuld....voor alle mensen die ik gekwetst heb met mijn stomme overdramatische manier van reageren. Ik haat het...Ik wou dat het wegging. Ik ´dagdroom´ veel...vooral als ik in de bus of trein zit...mijn gedachten ´stromen weg´...naar goede gedachten...maar ook, vaak, naar gekke en vreemde gedachten...
Als ik onder veel stress sta (en bij mij kunnen dat al kleine dingen zijn) reageert mijn hoofd daar op een bepaalde manier op.
Ik vind alles verdacht en de stemmingswisselingen worden erger...de laatste tijd heb ik ook veel micropsychoses,zoals ze dat noemen, best wel eng.
Je ziet dingen die er niet echt zijn voor een paar seconden en dan is het weer weg.
Soms is m´n hoofd gewoon opeens leeg, zomaar opeens, zoals een black-out. Heel irritant als je net met iemand aan het praten bent!
Of als ik ergens zit, ´drijf ik weg´, stemmen worden steeds zachter en ik ben er niet meer een onderdeel van. Als ik dan met m´n voeten op de vloer stamp kan dat me terugbrengen naar de realiteit.
Maar soms is daar meer voor nodig.




Ik geloof niet dat mensen zomaar geboren worden met BPS...ik denk wel dat het voor een gedeelte erfelijk is...maar er alleen uitkomt als je traumatische ervaringen hebt gehad, of dat maakt de BPS erger dan het al was. Ik weet het niet...en zelfs de 'professionals' hebben er (nog) geen duidelijk antwoord op. Het kan ook iets te maken hebben met de manier waarop je bent opgevoed en hoe ouders op je reageren...(geen slecht woord over mijn ouders...ze zijn de beste ouders die je je kan wensen!!!)
_________________