bipolaire stoornis - Geplaatst door SphearsOfSephiroth

Van: SphearsOfSephiroth (Oorspronkelijk bericht) Verzonden: 6-1-2009 8:57
Ik ben een vriendelijke 30-j man die door zijn ziekte al zijn vrienden en familie is verloren.
Ik ga hier niet de zieligaard uithangen, life goes on.
Door mijn moeilijke jeugd (kindermishandeling) ben ik in m'n puberteit manisch depressief (rapid cycling) geworden. Zelf stond ik daar niet bij stil, m'n familie liet dit niet onderzoeken (in oost vlaanderen vindt men dat aanstellerij. Ik probeerde veel te werken (en dat lukte toen) maar verloor steeds na een tijdje m'n job.
Ineens alles geven en dat niet kunnen volhouden. Ik ben dus 4j geleden naar een psych gegaan om iets aan m'n manische en depressieve buien te doen en toen kreeg ik die diagnose.
Ik neem nu Seroquel en Lambipol en het gaat beter. Door mn ziekte heeft m'n vrouw besloten om te scheiden. We zijn nog steeds een koppel maar ze is bang voor m'n manische buien.
Haar zus heeft in april zelfmoord gepleegd en daardoor is ze even meer met haarzelf bezig en dat begrijp ik.
Ik ben nu bang haar te verliezen ook al zegt ze dat ze me héél graag ziet en dat ik goed voor haar zorg.
Hetgene me opkrikt is als ik gitaar speel in m'n metalband.
Dan voel ik me echt goed maar moet dan oppassen om manisch te worden. Hopelijk wordt m'n leven wat gemakkelijker. Als een vriend naar mn broer belt opdat hij het goedmaakt dan zegt hij bot dat ik ne zot ben en dat het allemaal mn schuld is.
Als mn familie normaal zou doen en me niet stalken en zwartmaken dan zou ik me veel beter voelen en zou ik minder medicatie moeten nemen. Maar ja, het is gemakkelijker om iemand te laten vallen en dan 'happy family' spelen voor de buitenwereld

Bericht 2 van 3 in discussie
Van: zodemiter Verzonden: 6-1-2009 17:45
Hoi Sphers Ja heftige bedoeling
Wil je kracht wensen
Sterkte Gr mieter

Bericht 3 van 3 in discussie
Van: mariakat11 Verzonden: 6-1-2009 19:14
Je hebt veel meegemaakt, Sfears
Aan je verleden kun je niets meer veranderen, ook je familie niet.
Ook zij zijn een produkt van hun opvoeding.
Maar wel zou ik gaan werken aan je eigen relatie samen met je vrouw.

Ik begrijp, dat je vrouw nog steeds van je houdt, maar ik denk, dat ze door alles wat ze heeft meegemaakt met jou nu bang is.
Bang om geluk te aanvaarden en bang om het weer kwijt te raken.
En door jouw ziekte kan ik me haar ook goed voorstellen en haar zeker ook begrijpen.
Jij ook denk ik.
Ik denk dat het goed zou zijn, als jouw vrouw mede therapie zou krijgen.
Misschien een paar maal alleen en af een keer samen met jou.

Zij moet ook nog leren, dat je nu door je medicatie veel stabiler bent geworden, maar dat je je verleden en je karakter niet kunt wegpoetsen.
Maar vooral leren niet meer bang te zijn om het geluk te pakken, als het er is en niet meer bang te zijn voor wat kan gaan komen.
Ik hoop, dat het niet te laat is voor jullie beiden.
Het zou niet vreemd zijn als er teveel kapot zou zijn, maar ik geloof zeker, dat met beide goede wil, jullie weer heel na tot elkaar zouden kunnen komen.

Ik wens jullie veel wijsheid en kracht en vertel je vrouw dat zij voor haarzelf ook hulp moet zoeken, al is het maar om te leren hoe ze met iemand met deze ziekte om moet gaan en tegelijk haarzelf te blijven.
Misschien ook een keer anoniem haar verhaal vertellen?
Maria

Is SphearsOfSephiroth uit dit stuk van de vorige com, nog hier in dit forum? Ik ben benieuwd hoe het nu gaat....