hoi is als titel niet lang genoeg

Ik ben Elize,

50+, chronisch depressief en een ptst sinds mensheugenis.
Ik woon alleen met kids en huisdieren, werk en heb over het algemeen een m.o. gevonden die het leven hanteerbaar en soms best plezierig maakt.
Antidepressieven hebben op mij nooit enig positief effect gehad, wel het tegendeel, dus die gebruik ik niet.
Ben ook niet meer actief in behandeling maar praat af en toe even bij met een sociaal verpleegkundige.
Tot zover maar even...

Hoi Elize
Welkom hier
een m.o gevonden??
Het verbaast me eerlijk gezegd niet dat antidepressiva weinig of geen invloed hebben op je chronische depressie, zeker in combinatie met je ptss.
Als eens depressie namelijk in iemands persoonlijkheidsstructuur (dus in bepaalde diep ingeslepen persoonlijkheidstrekken) verankert is, helpen ad's nauwelijks, maar dienen die persoonlijkheidstrekken veranderd te worden in een inzichtgevende psychotherapie.
Veel sterkte gewenst overigens
Groet, Fred

Hoi Elize

Welkom op het forum, waar je jezelf al hebt voorgesteld.
Ik hoop dat je kan vinden als je wat zoekt, deelt als je iets kwijt wilt ( leuke of minder leuke dingen)
en verder kan je reageren onder anderen.

Fred schreef:

Hoi Elize
een m.o gevonden??
Groet, Fred

modus operandi: een manier om er mee om te gaan.
Heb het een soort van geïntegreerd in mijn leven, voornamelijk door het te accepteren en mezelf niet al te belangrijk te vinden.

Bedankt voor jullie welkom...

Hoi Elize
O ja natuurlijk, modus operandi.
"Een soort van geintergreerd"... geaccepteerd dus inderdaad, hm.
Of dat een mogelijkheid is hangt natuurlijk ook af van de diepten van de depressieve perioden dunkt mij.

Jezelf niet bovenmatige belangrijk vinden is een ding, maar jezelf wel gedelijk waardevol achten is een ander.
Doe je dat laatste?
Groet
Fred

elize schreef:

een m.o. gevonden die het leven hanteerbaar en soms best plezierig maakt.
Antidepressieven hebben op mij nooit enig positief effect gehad, wel het tegendeel, dus die gebruik ik niet.

Hallo en welkom Elize

Uit je verhaal begrijp ik dat je ervaringsdeskundige bent wat betreft chronische depressie.
Dat ben ik ook in zekere mate, want mijn eerste bewuste 30 jaar stonden daar ook in het teken van.
Ook heb ik geen AD geslikt, wist daar vroeger niets van en ging ook niet naar de dokter, want "ieder heeft wel eens wat, en het leven is een aards tranendal" zat er bij mij ingebakken.

"Soms best plezierig" schrijf je.
Ik kan me daar iets bij voorstellen in mijn situatie van nu, na jaren geen echte emotieloze depressie meer te hebben gehad, alleen nog ( en dat eens te meer) heftig emotionele perioden.

Maar ik hoor graag van jou van welke dingetjes jij vindt, dat het je leven plezierig maakt.
Daar ben ik altijd voor in.

Citaat :

voornamelijk door het te accepteren en mezelf niet al te belangrijk te vinden.

Daar kan ik wel wat mee.
Maar misschien bedoel je het anders dan ik het lees voor mezelf.
Ik heb lang in mijn kindzijn geleefd, dat denkt, dat de hele wereld omzich heen draait.
Niet in egoïstische zin maar meer egocentrisch, want zelfs in het helpen van anderen en in het mezelf opzij zetten, lag de gedachte besloten dat dat wel opgemerkt zou worden, niet dus.
Dat ik dan de wereld om mij heen wel kon veranderen.
Ook niet dus.
We zijn slechts een radertje, zoals iedereen dat op zijn eigen unieke manier is.
Niks speciaals dus.
Maar niet vergeten, toch waardevol.

Bedankt voor het welkom.
Dit forum lijkt niet erg druk bezocht te worden.
Vreemd aangezien depressie toch een veel voorkomend verschijnsel is.

Ik blijf moeite houden met mezelf waardevol genoeg te vinden.
Dat is jammer, want ik ben toch ook maar een mens.
eentje van goede wil, niks mis mee dus.
en even veel recht op een waardevol bestaan als de meeste anderen.
Blijft een leerproces.
Ik geef het te veel uit handen.

De dingen die mij plezier verschaffen zijn op de 1e plaats mijn kinderen en mijn dieren.
Daarnaast mijn werk, mijn huis en de natuur.

Het mooie van ouder worden is het beseffen dat het inderdaad de kleine dingen zijn die het doen.

Jezelf niet te belangrijk vinden daarmee bedoel ik vooral je eigen geworstel in een juist perspectief plaatsen.
zo had ik van de week een gesprek met mijn spv. over dat iedereen toch zo zijn eigen portie te dragen krijgt.
dat is inherent aan leven.

gelukkig ben ik meestal blij dat ik er nog ben!

oh enne, Fred, hoe diep wil je gaan?
reken maar dat mijn diep diep genoeg is!

Hoi Elize
Je zei dat je het min of meer geaccepteerd had , min of meer geintegreerd had in je leven, je depressieve gevoelens
Met mijn opmerking over "diepte van de depressie" bedoelde ik te zeggen dat het me onwaarschijnlijk voorkomt zeer zware depressieve episoden echt te kunnen accepteren. Zelf was ik ooit (van 1987 tot 1994) zeer zwaar depressief .Nu gelukkig sindsdien geen last meer.
Groet
Fred

Is het niet dat een depressie ups en dows kent?
In mijn 'slechtste' depresiveperiode heb ik dingen gedaan- of niet gedaan - die ik niet kan accepteren in de periode die al wat beter gaat. Er zijn lidtekens van beschadigingen die ik in het gezin gebracht heb. Dingen die niet goed zijn gegaan, waar ik alleen over spreken kan in de trand van: ik wist het niet, kon er niets mee. Bijvoorbeeld: zelfs simpel bij een knuffel van één van onze kinderen: mam gaf wel een knuffel, maar ze voelde het niet, dus voelde het voor mij ook niet echt. Alsof ik het niet meende die knuffel.
Ik moet en heb het mezelf vergeven, anders blijf ik er in hangen.
Zware depressie, ik kan het niet accepteren van mezelf en ben nu eerder aan de medicijnen gegaan dit keer, gewoon om niet weer in die diepte terecht te komen..
Na dien ben ik niet meer de zelfde als voor de eerste grote depressie, en voel ik me gewoon onder mijn basis functioneren.
Qua positive gevoelens dan, altijd zijn dat er minder dan de negative ..maar bewust de positive blijven opschrijven of onthouden ook is een dag minder
geweest.

elize schreef:

Ik blijf moeite houden met mezelf waardevol genoeg te vinden.
Dat is jammer, want ik ben toch ook maar een mens.
eentje van goede wil, niks mis mee dus.
en even veel recht op een waardevol bestaan als de meeste anderen.
Blijft een leerproces.

Een vraagje Elize.
Hoe hoog zijn jouw normen?
Is waardevol uit te drukken in cijfers van 0 tot 10?

Wanneer is het "genoeg"?
Je lijkt jezelf toch wel een voldoende te geven.
Een 10 haalt niemand of je moet wel een erg grote narcist zijn.
Ben je blij met een 7 of wil je een 9?

Citaat :

Ik geef het te veel uit handen.

Wat bedoel je hiermee?

Citaat :

De dingen die mij plezier verschaffen zijn op de 1e plaats mijn kinderen en mijn dieren.
Daarnaast mijn werk, mijn huis en de natuur.
Het mooie van ouder worden is het beseffen dat het inderdaad de kleine dingen zijn die het doen.

Dit klinkt voor mij heel wijs, zeker als je het ook zo voelt.
Veel mensen vinden dat alleen met hun verstand, maar leven er niet echt bewust naar.

Citaat :

Jezelf niet te belangrijk vinden daarmee bedoel ik vooral je eigen geworstel in een juist perspectief plaatsen.
zo had ik van de week een gesprek met mijn spv. over dat iedereen toch zo zijn eigen portie te dragen krijgt.
dat is inherent aan leven.

Realisme is idd. noodzakelijk om te komen tot inzicht.
Als je de nadelen kunt accepteren en uit de voordelen je levensvreugde kunt halen ben je een gelukkig mens.
Jammer dat je dat niet altijd zo voelt.

Citaat :

gelukkig ben ik meestal blij dat ik er nog ben!

Fijn.
Bij mij is dat ook wel meestal, maar zeker ken ik ook nog steeds mijn dieptepunten.
Voor mij is realisme ook een anker wat me vast en overeind houdt en er voor zorgt dat de dieptepunten slechts voorbijgaand zijn en niet meer van belang in mijn leven.