Terug het ziekenhuis in....Geplaatst door Drupke

Van: Drupke0 Verzonden: 29-11-2008 9:34
Hallo allemaal,
Ik heb een harde beslissing moeten nemen en ik weet niet of ik mij daar goed bij moet voelen of niet : mijn man gaat terug in daghospitaal.

Hij is na een opname van 2 jaar nu al een jaar thuis. Ik kan het niet meer aan (heb dit enkele maanden geleden hier al eens geschreven). Ik heb ook nog een leven dat vroeger veel vrolijker was en nu voel ik dat ik zelf door de hele toestand depressief aan het worden ben.

Uren en uren moet ik op hem inpraten om hem een beetje zelfvertrouwen te doen krijgen, tenminste dat denk ik wat het leidt allemaal tot niets. Elke maaltijd moet ik meerdere malen zeggen dat hij toch zo goed gekookt heeft, terwijl koken nog het enige is dat hij doet, als we al niet gewoon een pizza in de oven schuiven. Hij doet van de ganse dag niets, hij leest romans, hangt wat rond, zoekt nog altijd geen werk. Hij zit geblokkeerd in het werk zoeken, soms vindt hij eens een advertentie (dikwijls kan ik het niet laten hem erop te wijzen dat dit echt een job voor hem zou zijn) maar hij solliciteert nooit want niemand zou hem toch ooit willen ! Ik vind het verschrikkelijk, de man die ooit een grote man was zo zichzelf te zien aftakelen en heel zijn gezin erin mee te sleuren. Mijn kinderen hadden weer eens heel slechte punten op school. Al mijn energie gaat naar hem en naar niks anders. Het lijkt of hij nooit meer uit deze depressie uitgeraakt.

Ik ben nu op aanraden van mijn eigen psychiater beginnen dreigen met dat als hij zo blijft voortdoen dat hij dan alleen moet gaan wonen, ook al is dit financieel niet mogelijk. 1000 keer sorry op een dag horen voor alles en nog wat, constant bevestiging moeten geven van de weinige zaken die hij doet, het aanzien van zijn rondhangen terwijl ik mijn werk met de3 kids alleen bijna niet aankan. Zelfs als er gedreigd wordt met zijn uitkering te halveren schijnt hem dat niet te deren.

Misschien is dat nog de grootste reden dat ik hem moet buiten zetten : hij gaat ons gezin ook financieel de dieperik in helpen.

Wat vinden jullie hiervan ? Zijn psychiater was het helemaal niet eens met de nieuwe opname. Maar zij doet niks, ze laat hem maar aanmodderen zonder werk te zoeken. Toch zegt ze dat het probleem grotendeels zou opgelost zijn als hij werk had.

Een heel ontgoochelde en verdrietige Drupke (is er voor mij dan ook geen normaal leven meer weggelegd ?)

Bericht 2 van 9 in discussie
Van: Ge-nee Verzonden: 30-11-2008 10:08
Het lijkt me tijd worden, dat je voor jezelf en je kinderen gaat kiezen. Jij en je kinderen gaan eraan onderdoor op deze manier.
Ergens heb ik het idee, maar ken jou en de situatie niet natuurlijk, dat er iets in stand gehouden wordt waar iedereen vreselijk ongelukkig van wordt.

Kan je man wel zelfstandig wonen? Is het geen tijd om dat een tijdje te proberen, zodat hij wel gedwongen wordt zelf de regie weer in handen te nemen?
Nu is de noodzaak er niet zo... krijgt geen prikkels zeg maar..

Dan borrelen er nog meer vragen op, houden jullie nog van elkaar?
Heeft hij ooit therapie gehad? Twee jaar opname is er toch meestal opgericht dat je daarna weer zelfstandig kan functioneren? Heeft hij naast de psychiater verder nog begeleiding? Spv'er of een maatje..waarmee hij iets kan ondernemen??
Lijkt me belangrijk dat hij geactiveerd wordt en als dit niet gelukt is dan zijn jouw stappen niet hard maar heel begrijpelijk om jezelf en de kinderen op de been te houden.

Heel veel sterkte

Bericht 3 van 9 in discussie
Van: geertjekoomenbakker Verzonden: 30-11-2008 15:15
ja dat is wat. ik weet wat je doormaakt. er is geen goed aan te doen. je beslissing is niet raar, want je man is heel erg ziek, en met een gezin is dat niet op nte brengen. zelf verzorgt mijn docher en ik mijn zoon, en die zijn leven bestaat alleen uit koffiedrinken en roken. en ook zijn psyg. weet geen goede oplossing, die zeggen alleen maar, meer medicijnen en daar ben ik het helemaal niet mee eens. tenslotte weet mijn zoon goed wat hy voor ziekte heeft. maar bij devartsen ben je gewoon een nummer. en in de ene regio zitten nu eenmaal betere artsen dan in een ander regio. ik wens je veel sterkte en denk om jezelf.

Bericht 4 van 9 in discussie
Van: Drupke0 Verzonden: 1-12-2008 15:26
Bedankt voor jullie reactie.

Deze morgen wist ik het heel zeker : ik heb er goed aan gedaan hem naar het ziekenhuis te sturen. Er moet hier iets veranderen. Ik ben in spanning aan het wachten hoe het vandaag geweest is.

Ik zie hem nog graag en hij ziet mij ook nog heel graag maar van de liefde alleen kan je niet leven, dit blijkt nu maar eens te meer. Hij doet al mijn spaargeld op en er zijn ook kinderen bij betrokken.

Het is heel spijtig dat het zo moet lopen maar ik krijg hem met geen stokken aan het werk. Alles is hier geprobeerd : hem stimuleren op een zachte manier, hulp aanbieden, zelfstandig laten doen, negeren, therapie heeft hij 2 jaar aan een stuk gehad en in verschillende psychiatrische klinieken, bij verschillende psychiaters, dus het kan er ook niet aan liggen dat de instelling niet goed gekozen was.

Hij heeft een jeugdtrauma dat zogezegd opgelost was en nu toch weer niet. In één van die klinieken heeft hij bovendien een nieuw trauma opgelopen.

Hij kan het niet opbrengen om werk te zoeken of iets nuttigs te verrichten uit zichzelf. Wel moet ik hem ontzettend dankbaar zijn voor hetgeen hij doet en dat ben ik ook (eens poetsen, koken) maar als je 7 dagen van de week thuis zit en weet dat je binnenkort zonder inkomen valt, hij trekt zelfs geen werkloosheidsuitkering, dan vraagt de maatschappij van vandaag nu éénmaal dat je werkt ! De kinderen zijn er helemaal in de war van, mijn zoon studeert niet : papa zoekt geen werk, dus hij doet ook niks. Ik heb gisteren allemaal toetsen gevonden (op een geheime plek, toen ik zijn kamer poetste) met 0 op 10, 1 op 10 enz. Het is echt niet dat hij in een verkeerde richting zit. Het is een protest want anders heb je slechte punten (bijvoorbeeld 3 of 4 op 10 maar toch geen 0).

Die kinderen hebben hier nog niet veel anders gezien dan een depressieve vader die rondhangt en dikwijls boos is maar helemaal niet streng genoeg. Hij loopt immers al 10 jaar rond met die depressie zonder dat ik het wist maar ik heb er nu bewijzen van gevonden dat het meer dan 10 jaar bezig is.

Ik heb al mijn hoop gevestigd op die kliniek, maar er moet iets gebeuren ! Voor de rest ga ik mij nu continu concentreren op mijn zoon, dat gaat bloed, zweet en tranen kosten maar ik moet hem helpen om te slagen. Mijn man heeft hier al genoeg stukgemaakt. Het gaat hier om de toekomst van de kinderen.

Groetjes,
Drupke

Bericht 5 van 9 in discussie
Van: barefooter54 Verzonden: 1-12-2008 21:43
hallo drupke
infeite zou wat werken de beste remedie zijn , ge komt onder de mensen en ge doet wat .............het zelfbeeld wordt erdoor versterkt maar natuurlijk is dat allemaal gemakkelijk gezegd , die psychologen zijn soms ook wat laks om mensen te stimuleren om te werken
en natuurlijk de kinderen hebben daar ook geen deugd van om dat allemaal mee te maken maar een mens doet niet wat hij wil eigenlijk he
een buitenstaander kan veel zeggen maar het is infeite die die erin zit die het maar het best weet
ja het is niet gemakkelijk , ik hoop voor jouw dat er eens een lichtpuntje komt en nu de rare dagen eraan komen je wat steun kan vinden bij vrienden of familie
ik wens je voor de dagen wat geluk en rust zodat je weer energie kan opdoen om het nieuwe jaar verder te kunnen starten
groetjes
noel
"meestal op blote voeten"

Bericht 6 van 9 in discussie
Van: Drupke0 Verzonden: 1-12-2008 23:32
Hoi Noël en de anderen,
Bedankt voor je steun want ik mis mijn familie heel erg. Mijn moeder waar ik heel erg aan gehecht was is overleden 3 jaar geleden toen mijn man voor het eerst voltijds en nog maar net opgenomen was. Ik mis haar nog elke dag.

De ouders van mijn man wensen niets over zijn toestand of zijn problemen te weten. In hun familie komt depressie niet voor (terwijl zijn moeder zelf jaren in behandeling was).

Zelf heb ik gelukkig een paar goede vriendinnen en een zus, mijn man heeft niemand buiten mij want hij verwaarloost zijn vrienden. Het belangrijkste besluit dat vandaag in de instelling is gemaakt is dat hij terug aan de pillen moet en 3 tegelijk, hij die zijn pillen zelf afgebouwd had. Waar ik nu heel bang voor ben is dat hij terug ongevoelig gaat worden voor alles, hij is dat een gans jaar geweest en dat is heel pijnlijk voor de partner.

Verder is er besloten om 3 dagen therapie te krijgen en 2 dagen thuis.

Groetjes,
Drupke

Bericht 7 van 9 in discussie
Van: zodemiter Verzonden: 2-12-2008 19:10
Hoi (((((((((((((drupke)))))))dit betekend even arm om je heen
Lieverd Goed dat je beslissing hebt genomen
Ja is heel erg moeilijk..(Maar je hebt gekoozen hoe zwaar het ook was
Hei Mijs Komplumenten dat je voor je zelf kiest
Ja hij vraacht hier om (K)Lieverd ben trots op je
En ik geloof dat je sterker word ..IJgelijk weet ik het wel zeker En ja ik geloof in een goed leven voor jou
Wand je maakt keuzes ((((((drupke))))) gaat goed koomen even er door heen Zou mijn vrouw zeggen
Leverd wens jou kracht ene er brand kaarsje voor je...Knuf Mieter

Bericht 8 van 9 in discussie
Van: Drupke0 Verzonden: 3-12-2008 14:30
Bedankt Mieter,
Het is ongelooflijk hoe jij zo de moed erin houdt om anderen nog te helpen met je steun en woorden.

Ik heb een keuze gemaakt die ik liever niet had moeten maken. Hij vindt het klote dat hij die kliniek alweer in moet maar hij weet dat hij dat had kunnen voorkomen door werk te zoeken. Werk dat hij in zijn ogen al een jaar aan het zoeken is maar hij heeft nog maar 1 brief geschreven en dat antwoord was negatief.

Nu is hij weer in handen van vreemden en moet hij terug mooi doen wat die zeggen.

Ik wens jou ook nog veel succes om hier vlug uit te komen. Je hebt ook een goede vrouw die je heel goed steunt.

Liefs,
Drupke

Bericht 9 van 9 in discussie
Van: zodemiter Verzonden: 3-12-2008 17:22
Hoi drupke
Bedankt voor je berichtje
Ene kom op mijs zet hem op Je bend sterker dan je denkt kus mieter