depressie bij partner

Lang getwijfeld of ik hiermee het internet zou 'opgaan'. Niet zozeer dat ik het nut er niet van in zie, juist wel, maar meer de vraag of ik begrijpelijk, chronologisch en duidelijk neer kan zetten. Ik ga het proberen.

Ruim 7 maanden geleden kwamen mijn vriend en ik bij elkaar. Hij was al zeer vlug redelijk open, liep bij een maatschappelijk werker en is daarna door deze doorgestuurd naar psychiater met manisch depressieve kenmerken. Hij heeft naar mijn weten heel kort de zyprexa geslikt. Deze medicatie kende ik van uit mijn werk in de de jeugdhulpverlening. Hij heeft in het verleden veel tegenslagen te verwerken gehad, stuk gelopen relaties waarvan de laatste hem heel erg heeft geraakt omdat hij het niet begrepen heeft, de mislukking, door een tekort aan communicatie tussen beiden. Ook qua werk heeft hij veel tegenslagen gehad. Daarnaast is hij een zeer druk man (met bezigheden) werk, en bijzaken, slaapt weinig doordat hij simpelweg van sochtends tot savonds laat van huis is en een periode heeft gehad waarop hij op het werk ruim 2 maanden lang elke nacht 3,4 keer zijn bed uit moest. Toen deze periode aanbrak is het contact met de maatschappelijk werker door tijdgebrek gestopt. Tevens kwam er bij de psychiater niet uit dat het ging om een manische depressie. Er waren wel kenmerken, maar de diagnose M.depressief is niet vastgesteld.

Na een maand (tijden van sinterklaas-kerst) belde hij me op, verward verdrietig en melde me dat hij me niet kon geven wat ik verdiende... In eerste instantie ik verdrietig, wánt hij wilde ermee stoppen. Na een nacht tranen werd ik de volgende dag wakker met sterke gevoel dat ik alles aan ging doen om dit te herstellen... Dit ging eigenlijk vrij 'makkelijk' het sms'en ging eigenlijk direct weer door als de hele maand al ging. En met oud en nieuw kreeg ik na een twijfelachtig bericht of het wel verstandig was het bericht dat hij me ook graag wilde zien. Vanaf toen was het weer helemaal goed en hebben we, voor mijn gevoel heerlijke tijden gehad.

Natuurlijk, hij was onwijs druk met bezigheden, werk, daarnaast zijn eigen bedrijf en bijzaken (ook werkzaamheden overigens) Zijn eigen bedrijf is in de buitenlucht en hier kon ik met hem mee. Let wel, de dagen dat ik bij hem was, was ik vrij van het werk had ik verder geen werkzaamheden die moesten. Hij wél, zijn drukke leven ging door terwijl ik er was. Ik heb me nooit tekort gedaan gevoeld overgens. Tuurlijk vond ik het het fijnste als hij bij me was, maar goed ik kon veel verder denken in de toekomst, als we zouden settelen zouden we elkaar veel minder hoeven missen.

Hij vertelde me wel eens dat gevoel bij hem iets heel moeilijks was. De eerste maanden stond er tussen ons in nog steeds die ex vriendin, waarbij hij nog veel maal-gedachtes had. Frustreerde hem dat het nooit goed was uitgesproken, dat het voor hem voelde dat hij in die relatie alles verkeerd had gedaan terwijl hij zo heeft gevochten en zijn best heeft gedaan. Hij noemde het open en eerlijk tegen me dat hij daar nog veel last van had. Ik heb hem gezegd dat dat niet erg is, dat hij daar niets aan kan doen, het moet slijten, bij de een gaat dat in een paar maanden bij een ander in jaren.
In april vertelde hij me dat dit bovengenoemde afgesloten was voor hem. Het niet meer tussen ons in stond en dat hij dat zó prettig vond! Ook begon hij over de toekomst van hem en mij samen. Heerlijk gevoel gaf me dat, dat hij hier over nadacht! Zo waren er meerder dingen die er op wezen dat hij een toekomst samen ook zag zitten. Mijn familie daarheen, hij naar mijn familie bezoeken, etc.

In al die maanden heeft hij af en toe wel eens zijn lege gevoel genoemd. Ik dacht in eerste instantie dat dat kwam door zijn hectische bestaan. Het leven wat hij leeft, het werk wat hij verzet en de problemen/tegenwerking waar hij mee te maken heeft is niet niets! Ik kan het niet omschrijven, maar dat het in je hoofd propvol zit kan ik me heel heel goed voorstellen. Het verschil met en bij mij was denk ik dat ik al aan het vooruit kijken was. Samenvoegen, ik heb werk, hij kan dan iets minderen etc, ik zag alleen maar positieve veranderingen. Heb ik toendertijd niet met hem besproken overigens. Ook zei ik hem wel eens dat ik van hem hield. Hij vond dit wel lastig, wilde het zo graag terug zeggen. Ik vertelde hem dat dat vanzelf komt.

Om het beetje beknopt te houden (kan dit nog?) is aantal weken terug de breuk gekomen. Ik heb het een beetje uit hem moeten trekken wat er aan de hand was. Hij liep over in werkzaamheden, excuseerde zich ook richting mij dat hij zoveel weg was en of hij niet iets moest opgeven. Toen ik hem op een gegeven moment aangaf dat het ergens voor mij niet goed voelde kwamen de tranen. Dit ging door merg en been. Voor mij gold hetzelfde, Ik ben zo gek op die man! En hij wil ermee stoppen. Vertelde huilend wel van me te houden maar niet genoeg. Dat hij me niet kan geven wat ik verdien. Het niet eerlijk voelt, ik alles geef en hij niet. Balans is zoek. (ik ben van nature zorgzaam en teder) Hij wel om me geeft maar niet oud met me kan worden. Een nacht waarin hij me tegen zich aan trok, intens huilde net als ik. De volgende ochtend huilend bij me stond terwijl ik mijn spullen inpakte, me huilend vroeg waarom alles mee moest. Me bij het afscheid tegen zich aan trok, me paar keer kuste huilde! Net als ik. Voor mij was dit alles zeer verwarrend, me 'dumpen' maar ontzettend verdriet hebben. Ik huilde omdat de man waar ik zo van hou me aan de 'kant' zet. Hij huilde dat hij me zoveel verdriet deed, en mijn en zijn familie.

Wat voor mij o.a. ook erg verwarrend was dat hij 1,5 week hiervoor op mijn woorden dat ik hij voor mij degene is waarmee ik verder wil, liet weten ook heel graag met mij verder te willen.

Ik heb hem van de week nog gesproken. Tussentijds contact was minder als voorheen, maar is er nog wel, al dan niet om praktische zaken. Hij sluit nog wel af met X'en. Het eerdere lekker ding, lieverd, of schat is er wel vanaf. Ik heb hem nog geregeld lieverd genoemd en ik blijf hem benoemen dat ik hem de meest mooie bijzondere man vind in mijn leven en dat hij in mijn hart zit! Hier kan hij geen reactie meer op geven. In mijn redenatie kan dit heel goed te wijten zijn aan zijn depressie, iemand die niets meer om zichzelf geeft kan ook geen genegenheid of liefde tonen aan een ander.
van de week vertelde hij me diverse items wat er in zijn leven speelt momenteel, tegenslagen, nachtwerk met brieven schrijven voor organisatie waar hij door wordt tegengewerkt en dat het allemaal waardeloos verloopt. Krijgt het zelf niet op de rit. Mijn hart ligt in de kast vertelde hij letterlijk en ik voel me zo leeg. Hij vertelde zelf dat hij niet in een depressie zit....

Ik laat het eerst even zo, kan altijd aanvullen. Waar ik op uit ben? Ik ben eigenlijk benieuwd naar mede mensen die lijden aan een depressie of ze dingen herkennen, maar bovenal ben ik aan het proberen ontdekken hoé ik me moet 'opstellen' richting hem. Ik wil voor hem vechten (maar moet ik dit blijven aangeven bij hem) Moet ik hem laten weten dat ik ten alle tijden met hem de toekomst in wil (of benauwd hem dat) Moet ik hem met rust laten (bang dat hij denkt dat ik hem vergeten ben)

....als hier al een vast antwoord op is. Ik snap dat er geen vast protocol voor ligt, was het maar waar. Maar ik zou graag eens 'praktijk' ervaringen horen en ervaringen uitwisselen.

Lastig om alles te typen, hoewel alles lukt me ook niet eens, er is zoveel gezegd en gevoeld. maar ik denk dat ik de hoofdlijnen er zo wel in heb zitten.

dank voor het lezen alvast, al met al een lang verhaal geworden.

Wat een lang verhaal heb je kunnen tikken, Noah..

Ik verwacht wel dat er op gereageert wordt nog, momenteel zit ik op de wip om weg te gaan, maar wilde je wel even antwoorden dat je'gelezen' bent..
tot later

emma-emily schreef:

Wat een lang verhaal heb je kunnen tikken, Noah..

Ik verwacht wel dat er op gereageert wordt nog, momenteel zit ik op de wip om weg te gaan, maar wilde je wel even antwoorden dat je'gelezen' bent..
tot later

Ja en dan nog heb ik het beknopt gehouden naar mijn idee. Dank je wel voor de moeite voor het lezen alleen al! Ik hoop dat wat 'ervaringdeskundigen' mij wat kunnen bieden in deze situatie. Nogmaals dank voor je bericht!'

Ik heb je verhaal gelezen en mij valt in het bijzonder je schrijfstijl op.
Ondanks dat jezelf het moeilijk vond, is het je gelukt het overzicht een beetje te behouden en het verhaal is duidelijk.

Toch krijg ik steeds weer vragen, als ik de verschillende onderdelen van je relaas overdenk.
Maar het is zoveel, dat ik dan ook onduidelijk zou worden.

Je hebt behoefte aan lotgenoten schrijf je.
Van een bekende van mij met een bipolair stoornis heb ik meer daarover geleerd en sinds die diagnose is vastgesteld, heb ik nog meer bijgeleerd.
Meestal hebben mensen al een lange geschiedenis achter de rug voordat een bipolair stoornis komt vast te staan.
Vaak 10 jaar of langer tobben op en af met perioden van depressie en perioden van grote activiteit.
Dat iemand zo snel dacht hieraan bij jouw vriend is niet zo heel vreemd, want zo van een afstandje zou ik daar misschien ook nog wel een beetje aan denken.
Toch zullen bij hem de kenmerken niet extreem genoeg zijn voor een psychiater om hem aan deze diagnose te koppelen en daarmee aan een lange weg naar het komen tot een optimale medicatie.
Die kan er namelijk zeker wel zijn, maar heeft zoveel haken en ogen, dat er echt een absolute noodzaak voor moet zijn.
Maar zoveel mensen hebben een karakter wat lijkt op deze storing, maar niet extreem genoeg om ziek te noemen.

Samenleven met mensen, die één van deze stoornissen hebben is altijd moeilijk.
Wel zie ik vaak in het begin van een relatie, als de patient uit zijn depressie aan het omhoog krabbelen is.
Een heftige en gelukkige periode als de depressie verdwenen is,
een rekken en erbij blijven, als het begin van de manie duidelijker wordt,
een zeer grote twijfel als de manie in volle gang gaat en
een breuk in de relatie op het hoogtepunt van de manie als de patient op afknappen staat.
In mijn ervaring is het vaak de patient, die de breuk wil onder invloed van de snel opkomende depressie, om de daarbij behorende redenen.
Zijn partner zal hem dan niet in de steek willen laten.

Ik zag dit ritueel een aantal keren gebeuren bij eenzelfde persoon, totdat de diagnose werd gesteld. Ik maakte dit 10 jaar mee, maar het was eigenlijk al veel langer aan de gang in mindere mate.
Tussendoor waren er al therapieën geweest wegens depressie en ptts.

De belangrijkste vragen, die ik voel opkomen zijn:
- Is jouw vriend altijd zo overactief geweest?
- Hoeveel tijd kan hij van zichzelf zeggen dat hij echt vrij is, of is voor hem alles werk?

Als je jezelf een depressie uit kunt helpen door activiteiten, dan zal dat een gedrag gaan worden in je leven, wat steeds sterker zal worden, als je niet door hebt dat het een vlucht is uit depressie.
Dit kan normaal al aardig pittig gaan, maar zal bij een bipolair patient elke keer erger worden, zo erg dat hij zich uiteindelijk helemaal zal opbranden, omdat hij zich geen rust kan gunnen omdat niet alleen zijn geest, maar ook zijn lichaam hem steeds weer opjaagt.
Door uitputting zal de depressie weervolgen.

Verder
Zoals je schrijft heeft hij veel tegenslagen gehad.
- Ziet hij moeilijkheden altijd als tegenslagen of ook wel eens als uitdagingen?
- Kan hij accepteren, dat alles bestaat uit dingen die lukken en dingen die niet lukken?
- Denkt hij dat hij alle tegenslagen het hoofd moet kunnen bieden, of mag hem ook regelmatig iets mislukken?
- Ziet hij de oorzaken van die tegenslagen van buitenaf op hem af komen of kan hij ook bedenken dat ze kunnen komen door zijn eigen gedrag?

Een manier van denken en handelen heeft zijn directe uitwerking op het hebben en onderhouden van relaties.
De relaties die hij voorheen heeft gehad.
- Is er een patroon van waarom dezen mislukten?
- Is het ook in een relatie, dat hij sterk moet zijn en dat hij zwakte van zijn kant als onvoldoende basis ziet in een duurzame relatie?
- Heeft hij om deze reden misschien een bindingsangst en heb je een idee, waar daarvoor de eerste oorzaak zou kunnen liggen?

Dat is waar ik benieuwd naar ben, hoe hij dat ziet.

Maar nog belangrijker vind ik te weten, hoe jij dat ziet.
Want dit bericht is voor jou bedoeld en voor mij om wat meer inzicht te krijgen.

Nu jij.
Je weet: Bij een depressie kan elk gevoel weg zijn, ook het gevoel van houden van en verlangen naar. (ook sex)
Maar hij heeft duidelijk wel gevoelens, zo zelfs, dat hij huilt.
Het lijkt erop dat hij heel verdrietig is dan, maar dat hoeft geen depressie te zijn.

Ik begrijp dat je een leven, dat zoals je beschrijft, volledig ten dienste staat van hem en zijn bezigheden, voor jou geen bezwaar is.
- Hoe sta jij in jouw leven wat betreft de term "dienen"?
Een misschien open en harde vraag.
- Zou jij kunnen accepteren, dat hij wel van je houdt, maar dat je voor zijn gevoel toch niet de ware voor hem bent, maar dat hij het verschrikkelijk vindt om je te kwetsen?
Ook nog een intieme vraag:
- Misschien houdt hij heel veel van je, maar geeft jullie sexleven (ik neem maar aan dat dat er is, op wat voor manier dan ook) hem geen bevrediging?

Dit schrijven van mij is ook een heel epistel geworden en misschien nog niet uitgebreid genoeg.
Maar ik neem aan voldoende om wat te overdenken.

Ik zie uit naar je antwoord.

Dank je wel, gelukkig te volgen, dat vond ik wel vrij lastig.
Ga nu weer chronologisch in jouw vragen tegemoet proberen te komen.
Een bipolaire stoornis is er niet uitgekomen bij de psychiater. De maatschappelijk werkster dacht hieraan en heeft deze gedachte aan zijn psychiater voorgelegd.
Is hij altijd zo overactief geweest? Qua werkzaamheden. Dat kan ik wel bijna zeker zeggen. Hij is altijd een harde werker geweest en de bijkomde zaken (vrijwillige werkzaamheden) zijn er de laatste jaren steeds meer bijgekomen naar mijn weten.
Op de volgende vraag, hoeveel tijd hij van zichzelf kan zeggen dat hij vrij is: Geen tijd. Dit is niet alleen mijn mening maar hij geeft het zelf ook aan. Eigenlijk zijn al zijn taken werk. Zijn eigen bedrijf werkzaamheden (die overigens nooit klaar zijn) dat beseft hijzelf ook en zijn avonden of ochtenden die hij in zijn vrijwillige werkzaamheden stopt, waar vergaderingen, inlezen en overleggen bij horen. Ik heb het er wel eens over met mensen. Als ik naar mijzelf kijk roep ik ook vaak, “ik ben zo druk!” maar reëel gezien: Ik zit echt wel een keer een avondje achter de laptop of voor de tv, of een avond bij vrienden of familie. Hij heeft dit absoluut in veel mindere mate. Eigenlijk vrijwel niet. In zijn hoofd is hij ook nog eens altijd bezig met het plannen van de dagen vooruit. Wat is belangrijk, wat eerst, wat later, etc.
Wat ik eigenlijk niet kan inschatten, of hij wel kan ‘functioneren’ als hij minder bezigheden zou hebben. Of hij zich zelf de rust wel zou kunnen gunnen.

Op je vraag of hij moeilijkheden als tegenslagen ziet of als uitdaging neig ik te zeggen dat hij het als tegenslagen ziet. Maar dat vind ik wel lastig. Maar op mij komt het over alsof hij het ziet als tegenslag. Ook omdat hij er met veel te maken heeft gehad en nog steeds. Wel maakt hij zich hard voor zaken, maar nogmaals hoe hij dat ervaart vind ik lastig te bevestigen.
Acceptatie voor dingen die niet lukken kan ik wel met zekerheid zeggen dat hem dat heel erg zwaar valt. Hij heeft dan ook vaak een kort lontje, als dingen niet lukken kan hem dat erg frustreren. Niet alleen in directe bezigheden maar ook bij tegenslagen kan hij het er in zijn hoofd erg moeilijk mee hebben. Mislukkingen zijn in mijn optiek als tegenslagen voor hem.
Oorzaken van die tegenslagen ziet hij van buitenaf op hem af komen. Dat is voor mij wel duidelijk. Vele problemen waar hij tegenaan loopt zijn tegenwerkingen van overige partijen. In deze situaties heeft hij ook vaak het ‘gevoel’ dat hij niet eerlijk behandeld wordt, naar mijn idee. En ik begrijp hem daarentegen ook weer goed, want dit gebeurd hem ook. Hij heeft veel (naar mijn mening) onterechte tegenwerking.

Een manier van denken en handelen heeft zijn directe uitwerking op het hebben en onderhouden van relaties.
De relaties die hij voorheen heeft gehad.
- Is er een patroon van waarom dezen mislukten?
- Is het ook in een relatie, dat hij sterk moet zijn en dat hij zwakte van zijn kant als onvoldoende basis ziet in een duurzame relatie?
- Heeft hij om deze reden misschien een bindingsangst en heb je een idee, waar daarvoor de eerste oorzaak zou kunnen liggen?
Ik weet dat hij vele relaties heeft gehad en dat er veel zijn mislukt. Niet van alle weet ik de ins en outs. Wel weet ik dat hij in veel gevallen aan de kant is gezet, ook mede door zijn drukke bezigheden, zijn vele werkzaamheden ‘mee naar huis nemen’ continue over de dingen had die er nog moeten gebeuren, en dat ze (zijn ex) hem verweet dat zij alles gaf en niks terug kreeg van hem. (ouch ik voel hem nu ook wel even aankomen, aangezien hij dit zelfde nu tegen mij zegt).

De term ‘dienen’ in mijn leven. Ik ben wat dat betreft net als mijn eigen moeder. Zorgzaam en graag de ander ontzien. Zo ‘leefde’ ik ook met hem eigenlijk. Hij was druk aan het werk, af en toe tussen de bedrijven door even thuis (of ik ging met hem mee werk verzichten voor eigen bedrijf wat prima kan overigens). Maar was hij bij zijn andere baan aan het werk, deed ik thuis het huishouden, boodschappen, de was etc.. Ik deed dat omdat ik het ten eerste niet erg vind maar óók absoluut om het hem aangenamer te maken. Hij is al zo druk, dus kan ik de dingen oppakken waar hij minder tijd voor heeft maar ook niet graag doet. (huishouden onderhoud hij slecht!). Maar voor mij is en deed ik dit met liefde! Letterlijk. Voor hem. Vond het niet erg, wilde wat om handen hebben zodat als hij weer tussentijds thuis was we lekker happie konden eten of even op de bank konden ploffen of wat dan ook.
Of ik zou kunnen accepteren dat hij wel van me houdt maar niet het gevoel heeft dat ik de ware voor hem ben. Nou eigenlijk niet. In mijn beleving heb je een partner waar je van houd en dus logischer wijs ook oud mee wil worden. Maar of dit een ‘beperking’ is binnen mijn eigen visie op liefde/houden van.
Ons sexleven was eigenlijk fantastisch.. Hij was ook wel eens te moe, en dit is geen slap excuus maar hij was écht doodop soms. Dat merkte ik wel, dat ik het wel vaker kon doen dan hij kon opbrengen. Maar het initiatief kwam van beide kanten. Of het hem onvoldoende bevrediging gaf? Heb ik er niet uit kunnen opmerken..


Ik heb volgens mij zo al je vragen beantwoord, althans ik heb mijn best gedaan om zo duidelijk mogelijk te zijn

Ik waardeer nogmaals je interesse. Fijn om eens meningen en visies te lezen.

We zijn inmiddels weer samen en ik kan niet anders zeggen dat het helemaal goed gaat! heerlijk gewoon. Het onderwerp depressie is weinig aan bod gekomen. Ik wil eigenlijk genieten en niet de 'therapeut' uithangen, als ik het zo mag omschrijven. Hij heeft zo ontzettend zijn best voor me gedaan, en me laten weten dat hij me helemaal niet kwijt wil dat ik zelf niet de behoefte heb om alles weer aan de orde te brengen, op te rakelen en maar antwoorden te willen die hij al zo lastig vind om te omschrijven. Omdat naar mijn idee dat juist zo moeilijk was voor hem, het zelf dus ook eigenlijk niet weet/wist.

We zullen zien wat de toekomst brengt en wellicht komen er nog tig van deze periodes, maar ik ben nu tikkeltje voorbereid

Fijn om te lezen..echt wel en ik hoop dat we af en toe nog wat van je zullen lezen.
Ook positive dingen zijn belangrijk voor iedereen te lezen/ horen.

Veel liefde en voorspoed

Noah schreef:

We zijn inmiddels weer samen en ik kan niet anders zeggen dat het helemaal goed gaat! heerlijk gewoon.

Heel fijn en ik ben blij dit te lezen.

Citaat :

Het onderwerp depressie is weinig aan bod gekomen. Ik wil eigenlijk genieten en niet de 'therapeut' uithangen, als ik het zo mag omschrijven.

Als je het zo beschrijft.
Tja.
Maar dat gaat soms toch automatisch als je bezorgd bent en hem wil helpen?
Hem tonen dat hij niet alleen is?

Citaat :

Hij heeft zo ontzettend zijn best voor me gedaan, en me laten weten dat hij me helemaal niet kwijt wil dat ik zelf niet de behoefte heb om alles weer aan de orde te brengen, op te rakelen en maar antwoorden te willen die hij al zo lastig vind om te omschrijven. Omdat naar mijn idee dat juist zo moeilijk was voor hem, het zelf dus ook eigenlijk niet weet/wist.

Het eruit trekken bij hem blijkt lastig te zijn.
Zo heeft ieder zijn karakter, waar je het mee zult moeten doen.
Veel mensen leren veel bij in een leven, maar dit soort dingen kun je nooit dwingen.
Toch is het goed, dat er af en toe toch gepraat wordt.
Misschien inderdaad minder over de moeilijke gevoelens die er waren, maar uit gesprekken die gaan over wat je belangrijk vindt kun je ook veel halen.
Hoe beter je elkaar leert kennen, hoe scherper je voelsprieten worden voor ongezegde dingen.

Citaat :

We zullen zien wat de toekomst brengt en wellicht komen er nog tig van deze periodes, maar ik ben nu tikkeltje voorbereid

Een tip voor jou.
Je bent en blijft bezorgd, merk ik nu.
Zorg eens goed voor jezelf, vraag eens wat voor jezelf, zeker in de goede perioden.
Het geven en nemen blijft, maar dan wel over en weer en niet alleen eenrichtingverkeer.
Dan houdt je het het langste vol.
Het is bekend bij partners, dat zij zich na een moeilijke periode helemaal "leeg" voelen.
Hoe je dat ook invoelt, of invult.
Zorg voor reserves.

Dank je Maria! Wat fijn je reactie.
Wat ik nu wel merk/ me opvalt is dat als ik bij hem ben hij in zijn 'vrije' uren (die hij makkelijk vol kan plannen met werkzaamheden want die zijn er genoeg) er toch voor kiest (uit zichzelf) om deze samen te 'spenderen'. Erg leuk. Want hij kan, zoals eerder al genoemd ook zichzelf gaan verzuipen in werkzaamheden.
Het blijft een denker, een maler, met geregeld toch wel even negatieve klanken, maar ondanks dat heb ik het idee dat ik hem wel weer in de positiviteit kan drukken. Zo steek ik zelf namelijk in elkaar, dus draag ik dat eigenlijk altijd naar hem toe ook uit. Maar dit 'werkt' wel positief moet ik zeggen.

Noah schreef:

Zo steek ik zelf namelijk in elkaar, dus draag ik dat eigenlijk altijd naar hem toe ook uit. Maar dit 'werkt' wel positief moet ik zeggen.

En dat heeft hij bewust of onbewust toch in de smiezen.

Blijft:
Blijf jezelf voltanken met positieve energie, en niet in het minst, als dat van hem komt.
En jullie dit blijven volhouden.