Depressie ? Wat je zelf kunt doen?

Uit een oud document van voor 2008.
Bron onbekend.

Grondslagen
Depressie is een ziekte, doch net als bij een hartziekte of diabetes, is zelfzorg essentieel voor het herstel.
Depressie is evengoed een signaal dat er heel wat fout loopt. Vaak kan er aan gewerkt worden, liefst met hulp van buitenaf.
Depressie is geen emotie. Emoties maken er wel deel van uit.
Depressie beïnvloedt elk aspect van onszelf - ons denken, gedrag, emoties, zelfrespect, fysieke gesteldheid en onze relaties met anderen - maar we kunnen die effecten identificeren en controleren of accepteren.

Leer wat depressie inhoudt.
Doe kennis op over de meeste randverschijnselen.
Leren hoe en wanneer je professionele hulp zoekt, en hoe met professionelen te communiceren.
Begrijpen welk het effect van onze depressie is op onze gezinnen, hen helpen de ziekte te begrijpen.
Stress begrijpen en leren hoe er mee om te gaan.
Herkennen van depressieve denk- en gedragspatronen en het uitdokteren van een meer constructieve strategie.
Begrijpen van depressieve schaamte, schuldgevoel, zelfbeklag en positieve gevoelens als trots en plezier leren cultiveren.
Verstrekken van emotionele steun als andere leden door een diep dal gaan.
Begrijpen van de effecten van antidepressieve medicatie en tegengestelde medicatie of roesmiddelen.

Genezingsprincipes
Voel wat je voelt, negeer het niet.
Niets komt zomaar nergens vandaan.
Verzet je tegen depressieve ideeën
Bepaal wat belangrijk is en begin daarmee.
Praat en wees duidelijk in je communicatie.
Zorg voor jezelf, je uiterlijk.
Neem en verwacht verantwoordelijkheid.
Zoek een navolgbaar voorbeeld.
Toon begrip voor je omgeving en doe dit zonder zelfbeklag.
Vind plezier in geestelijke intimiteit.
Aanvaard dat sommige problemen niet door jou kunnen worden opgelost, laat ze los.
Wees geduldig, morgen is het niet onmiddellijk beter, volgende maand wel.
Blijf uit de buurt van roesmiddelen: alcohol, cannabis, slaapmiddelen, kalmeermiddelen of een mix ervan.
Neem de antidepressiva die je worden voorgeschreven en weet dat de werking lange tijd op zich laat wachten.
Zoek hulp als je ze nodig hebt.
Door middel van een dagboek een lijstje samenstellen van snelle 'blijmakers', simpele dingen die je beter laten gevoelen als je de 'blues' voelt opkomen.

Gemakkelijker gezegd dan gedaan.
Maar toch, regelmatig de rijtjes eens langs gaan, kan eens een trigger worden.
Als net de tijd is aangebroken om tot een keerpunt te komen, kan misschien één of meer van deze tips in goede aarde vallen.

Iemand zei vandaag tegen me:
Overspannen zijn < ben ik momenteel> lijkt op depressie, zelf ervaar ik het niet.
Heeft het met elkaar temaken?

emma-emily schreef:

Iemand zei vandaag tegen me:
Overspannen zijn < ben ik momenteel> lijkt op depressie, zelf ervaar ik het niet.
Heeft het met elkaar temaken?

Even mijn eigen ervaring.
Ikzelf weet eigenlijk niet zo goed wat overspannen is.
Ik noem het bij mezelf meestal over- gespannen of overstresst.

Bij mij lijkt dat tegenwoordig in de verste verte niet op de jarenlange depressie van vroeger.
Zonder lust en energie en initiatieven en mezelf een nul vinden.
Emotieloos, dus vreugde maar ook geen verdriet en migraines.
Ook niet op de depressie periode van een paar jaar geleden, die op zijnn ergst ruim een jaar geduurd heeft, waar ik nu gelukkig weer uit ben.
Met hetzelfde minderwaardigheidsgevoel, maar dan alleen nog hele dagen verdriet en dagen achtereen huilen.

Als ik over- gespannen ben, ofte wel overstresst, vlieg ik bij het minste geringste op.
Heb een constante spanningen in mijn spieren, met de bij behorende pijnen.
Een andere soort (spannings) hoofdpijn, die vanuit mijn nek komt.
Als het te erg is, slaap ik slecht en ben overdag heel rusteloos.

Duurt dat te lang, dan kan ik weer helemaal inzakken, vooral als ik een hele dag alleen thuis ben.
Begint het te lijken op de bewegings fobische periode van vroeger.
En met nog meer stilzitten, weet ik dat het nog erger kan worden.
Het beste lukt me dan nog een eind te gaan lopen of de tuin in te gaan.
Maw. bewegen, maar niet te zwaar.
Na een half uurtje bewegen voel ik me meestal weer beter en ben er voor weer een aantal uren, of voor die dag doorheen.

Dus om op jouw vraag terug te komen.
Ik denk, dat als je er niet op tijd bij bent en het roer niet om kunt gooien, je toch in een depressie verzeild kunt raken bij een langdurig overspannen periode.
Zeker als je dat in je geschiedenis hebt.

Je kent jezelf het beste, als je al verschillende soorten perioden hebt gehad.
En ook wat in het verleden het beste hielp.
Ook al is dat geen garantie, dat je daar nu ook wat aan zult hebben.

Overspannenheid is dus voor mij een vrij vage uitdrukking voor een situatie, waarin je je geestelijk te zwak voelt om de dagelijkse dingen aan te kunnen.
Op wat voor manier dan ook.
Hoeft zeker geen depressie te zijn, maar kan dat bij depressie gevoelige mensen wel tot gevolg hebben.

Misschien kun jij beschrijven hoe je je voelt en hoe je dan reageert?
In wat voor situatie.
En waarom het voor jou niet voelt als depressie.

Maria schreef:

Als ik over- gespannen ben, ofte wel overstresst, vlieg ik bij het minste geringste op.
Heb een constante spanningen in mijn spieren, met de bij behorende pijnen.
Een andere soort (spannings) hoofdpijn, die vanuit mijn nek komt.
Als het te erg is, slaap ik slecht en ben overdag heel rusteloos.

Hier kan ik me al in vinden..
Ik ben op mijn werk overstrest geraakt, teveel willen doen..altijd voor anderen klaarstaan. ! collega die er al anderhalf jaar met grote pozen uit is en waarschijnlijk voorlopig niet terug komt, de andere kreeg de 8e overlijdensgeval ( 1 haar moeder en haar zus onverwacht op Bali) en lag eruit en nummer drie en laatste verloor haar moeder rond oud en nieuw en lag eruit.
Ik deed dus per week drie of vier diensten en de rest alles invallen. De helpende dienst was er allang uit, - pleeg helpen- maar ze deden toch nog beroep op me als ik even niets te doen had. Zelf mijn grenzen aagegeven, ik bepaal wanneer ik jullie help.
Maar al met al werd de druk te veel, teveel prikkels ( overprikkels) niet meer relativeren en concenteren...
Als er iets gebeurd- nog- klapt het er zo in en reageer ik primair.. ( mooi woord van mijn zoon)
slaap s'nachts al tijden niet door, zweet me te pletter ( overgang zit er ook bij)
Heb ook de ziekte van Lederhouse in mijn voeten ( begin stadium) maar lange einden lopen kan ook niet..om even te luchten en te onstpannen..
Spanning in mijn hoofd, ik weet niet hoe te beschrijven..nek idd, en verder uitzoeken wat vind ik leuk, wat doe ik voor een ander, dat is veel vaker dan andersom.

(Ik heb even de quote tekentjes om de eerste regels gezet.
Nu is het duidelijker een citaat.)

Als ik dit zo hoor ben je inderdaad aan je eind.
Geen wonder.
Een mens heeft maar één leven en één paar handen.

Veel (geestelijk) rusten zou ik zeggen.
Hou je van lezen.
In bad liggen?
Of beiden?
Volledig geconcentreerd muziek luisteren wil ook wel ontspannen.
Je weet zelf van welke muziek je het meest houdt

Niet steeds weer aan de ander denken, betekent niet dat je egoïstisch bent, en de ander laat stikken.
Als je uitgerust bent, ben je er weer.

Je hebt het over de overgang.
Kan goed zijn.
Dat zat mij de afgelopen jaren waarschijnlijk ook goed dwars.

Je zou je huisarts om hormoon pleisters kunnen vragen om deze moeilijke tijd wat hulp te krijgen om door te komen.